Er is Moed Nodig Jezelf te Analyseren
en om te erkennen wat de drijfveer van je handelen is.
Ook de hetero partner mag niet geforceerd worden om zijn/haar voorkeur krampachtig aan te passen.
Seksualiteit, beleving en expressie van seksuele voorkeur en het gevoel voor intimiteit zijn uiteraard niet het complete plaatje van jezelf. Je bent zoveel meer. Er zijn zoveel meer bouwstenen die je echt en compleet maken. Alle bouwstenen die ofwel door de wil verstandelijk beredeneerd en bepaald worden, of gevoelsmatig beleefd en ervaren.
Je bent niet slechts opgebouwd uit een gemoedsbeweging die behoeften beantwoordt wil zien en voldoening wil vinden. D.w.z. slaafs achter het gevoel aan hobbelen zou geen goede zaak zijn. Toch zou het ook niet echt prettig zijn als alleen wilskracht stringent voorop staat.
Emotionele zaken als enthousiasme en liefde zouden dan nooit tot ontwikkeling komen...omdat ze uitdagend zijn en soms zelfs zomaar zonder reden in het diepe durven te springen.
Afwisseling daartussen vloeit voort uit de totaliteit van jezelf. Hoe je in het leven wil staan, persoonlijkheid en trouw daaraan, geweten, karakter enz. Ze laten zien: dit is wie ik ben, hier sta ik voor en daar geloof ik in. Afhankelijk van de situatie, omstandigheden en overtuiging. Allen criteria waarin wil, gevoel, emotie en het beleven samenkomen.
Keuze
Een keuze, maar een vrijwillige zelfstandige keuze. Het zou anders juist niet het totale ‘zijn’ beantwoorden. Zelfs ontkennen. Ga je weloverwogen voor een MOM dan is het logische gevolg dat er wordt gekozen om huwelijk te laten voortbestaan.
Inboeten op jezelf (zowel de hetero als de gay partner), dus ingaan tegen de totaliteit van wie je bent, breekt af wie je bent. Mogelijk is dan de andere alternatieve consequentie beter. Uit elkaar gaan.
Daarmee krijgen beiden de vrijheid een andere weg in te slaan.
Liefde gaat niet ten koste van de ander. Ook de hetero-partner mag niet geforceerd worden om zijn/haar hetero voorkeur, of het gewone bewustzijn van en voor seksualiteit, ook maar enigszins krampachtig te moeten veranderen, te verminderen of zelfs op te geven. Serieus en met respect gehoor gegeven (al dan niet in een andere/volgende relatie) aan de beleving van ieders seksualiteit is een wezenlijke factor in dit alles is: volle acceptatie van jezelf, die van de ander en de gevolgen die het voor beide heeft. Hier vloeit een eigen en beslissende keuze uit.
Dat is niet een regel die kerk of cultuur je kan voorhouden. Dat zou ook niet goed zijn, want dat impliceert eigenlijk dat eigen verantwoordelijkheid bij ‘een ander’ neerlegt wordt. Bijv. : ik mag mijzelf niet ontkennen. Of, de kerk zegt dat ik niet mag scheiden en mijn gevoel maar als een last moet dragen. Waarmee je je eigen keus onderbouwt en beschut.
Maar ook dat je je persoonlijkheid laat sturen door de foutieve beweegredenen.
Als scheiden de enige juiste weg is waardoor voor beide een liefdevol leven bereikbaar wordt waarin trouw, vreugde en gekend-zijn en geborgenheid in gevonden kunnen worden die past, dan is dat de juiste weg!
Je huwelijk is geen gevangenis. Geen gevangenismuur van kerkelijke gebods- en leef regeltjes waar je niet uit kan of mag. Maar het is ook niet de muur waar je je achter mag verschuilen en geen eigen verantwoordelijkheid hoeft te nemen door werkelijk keuzes uit de weg kan gaan. En God is niet de stok waarmee je mag slaan om je eigen keuze te beperken.
Dat betreft niet alleen MOM's maar elk huwelijk. Daar waar er geen sprake meer is van liefde, trouw en communicatie maar alleen het eigen ‘ík’ nog van belang is. Waar belofte en liefde en de ander niet meer te vinden is.
Scheiden geeft aan dat het doel gemist wordt in het bestaande huwelijk en is op zichzelf genomen een enorme misère.
Het is echter wel sprake van zonde als je huwelijk een sleur, een juk, en elkaar-met-de-nek-aankijken, of zelfs sprake van overspel, wordt.
Dat is geen liefde, dat is geen huwelijk zoals God het bedoeld heeft. Dat is elkaar pijn doen, dat is jezelf pijn doen. Dat is niet wat God van vraagt.
Zowel waar het een MOM als een heterohuwelijk betreft is de betekenis van liefde: zoek de brug die opbouwt en verder brengt in wederzijdse oprechtheid en liefde.
Geloof
Onze liefdevolle God wil geen gevangenismuur zijn. Zeker niet van een huwelijk, waarin liefde en acceptatie de belangrijkste ingrediënten zouden moeten zijn die Zijn beeld weergeven. Geen pestkop die dwingt te blijven of verbied om te zijn wie je bent. Noch de een noch de ander. De bepalende factor van Gods werkzame en heilbrengende liefde heeft geen prijskaartje. Zeker niet als dat in gebed overwogen en besproken wordt met Hem. Hij kent iemand van binnenuit, ten volle. Hij wijst je nimmer af. God wil dat je Hem overal bij betrekt.
Maar Hij wil niet de stok zijn waarmee je kan slaan. ‘Slaan’ betekent zoveel als: Geen werkelijke keuzes willen maken dan slechts in het huwelijk te blijven met: “ik moet mijn kruis dragen”, en jezelf daarmee nederig ontkent. Want immers WIL je geen SSA-relatie aangaan. Maar deze zelfde SSA-gevoelens claimen wel het belangrijkste en hoogste goed binnen het huwelijk.
Waarmee nu de partner eigenlijk in "de kast" wordt gezet waar jezelf net bent uitgekomen, die seksualiteit blijkt namelijk ineens ondergeschikt te zijn.
Maar:
-
Ik MOET in mijn huwelijk blijven
-
Ik MAG niet scheiden.
-
Ik MOET mezelf ontkennen en Ik MAG niet voelen wat ik voel. Ik MAG niet zijn wie ik ben. Enz.
Wat bijzonder ondermijnend werkt als drijvende positieve kracht en het bruggen bouwen naar elkaar en het bouwen aan je relatie.
Hier wordt het geloof ook als excuus gebruikt. Verantwoordelijkheid verschuift niet alleen van je zelf weg, maar het wordt neergelegd bij de geloofsovertuiging. Of, nog erger, bij God. Dat is een verschuilen achter de verkeerde beweegreden.
Eigenlijk een egocentrisch uitgangspunt dat in de Bijbel niet terug te vinden is.
Het huwelijk is iets moois. De relatie tussen man en vrouw heeft een belofte in zich waar zij beiden in mogen opgroeien en één worden, vanaf dag één. Tot hun recht mogen komen. Volkomen en geaccepteerd in wederzijdse diepe liefde. Een huwelijk dat gelijk is aan het beeld dat Christus legt in Zijn liefde aan de gemeente. De bijbel staat er vol mee. Wanneer dit doel niet behaald wordt is er dan wel sprake van een huwelijk dat dit beeld weergeeft?
Staat er in de bijbel dat men verplicht is om getrouwd te blijven, als het hart en passie naar een andere uitgaat?
Trouw verplicht, dat zeker, maar dan toch slechts uit de juiste dynamische kracht die wilsbesluit een bloeiende mooie vrijheid geeft.
Cultuur
Bijna een hype: volg het script anders ontken je jezelf.
-
Zoek jezelf, WANT alleen dan doe je recht aan het ‘ik’…
-
De partner moet het “uit de kast komen” toejuichen.
Ontken niet wie je werkelijk bent en ga!! Ontneem die identiteit haar waarde niet. Maar…werkelijkheid en identiteit zijn toch veel meer dan slechts seksualiteit? Dat 'veel meer' van die waarheid, mag je jezelf dat dan wel ontkennen?
Een evenzo belangrijk onderdeel van identiteit is: Ben ik te vertrouwen?… Ben ik trouw? Bijv. aan mijn partner of aan het woord dat ik gegeven op onze trouwdag. Dat is meer dan 'bij' iemand blijven, want het valt terug op de belofte die je elkaar ooit deed. Wat is een belofte waard?
Ja...misschien zijn er dingen veranderd...maar die belofte toch niet?
Verre van gejuich…als de heteropartner voor deze feiten wordt gesteld. Hij zag die belofte voor de lange termijn, en terecht...dat is dus verre van slechts even door de zure appel heen bijten.
...dan is het alsof iets wat niet echt is, toch proberen echt te laten zijn
Om dan ook te worden opgejut tot het faciliteren van een soort (bijna) grenzeloos zelfonderzoek…Want tja… Het is belangrijk dat de gay-partner namelijk zijn of haar ware gevoel vindt!
Terwijl er essentieel alle reden is om niet lijdzaam als partner toekijkt maar juist adequate grenzen duidelijk en helder stelt. Want de partner is niet alleen zomaar belangrijk in de relatie. Jij was de belofte voor hem of haar...
Kortom...
Een MOM is een keuze voor: eigen verantwoording nemen.
Geen nieuwe gebod van: “ik wil die gevoelens geen ruimte geven.” Het gaat veel dieper dan dat. Het gaat er ook niet om, om gevoel proberen naar je hand te zetten, zodat het klopt in het perfecte plaatje. Dat is namelijk niet vol te houden. Dat werkt ook helemaal niet. Waarom?
Omdat het niet echt en totaal is. Dan is het alsof iets wat niet echt is, toch proberen echt te laten zijn.
Het heeft het hele hart nodig. Het verlangen, de overtuiging, het hele gevoel van: “het is de juiste keuze die ik maak, dit is wat ik wil als ik goed met deze materie om wil gaan”. Niet om wat de kerk of cultuur zegt. Maar een keuze met wilskracht en overtuiging die staat als een huis en begon met een belofte aan elkaar en beantwoord aan je eigen, totale, zijn.
Niet het blijven hangen in religieus geleuter of de egocentrische roze bril en tunnelvisie van het ‘gay’ draaiboek.
Liefde vraagt om verantwoording te nemen en te dragen en beloftes na te komen of in waarde te beantwoorden.