Tunnelvisie vervolg
Begrenzen van denken.
Het gaat hier dus slechts nog steeds om de manier van het belemmerende denken dat met allerlei faciliterende en eigen belang ondersteunende argumentaties beïnvloed en gefundeerd wordt. Wat tot gevolg heeft dat dit steeds meer en verder doorwerkt, en prioriteit krijgt. Toch veelal onbewust en met de beste intenties. Evenzo is het nu misschien herkenbaar dat deze ‘beste intenties’ de eenrichtingsweg van de tunnelvisie aan het asfalteren zijn.
Ook iemand met SSA-gevoelens die besluit om het huwelijk toch voort te zetten ontkomt hier niet aan.
En de oorsprong hiervan ligt, denk ik, precies in de onderliggende betekenis van deze keuze voor een MOM: SSA-gevoelens worden ontnomen/ontzegd. Een keuze voor een MOM is : ik blijf iets missen wat ik nodig heb om mezelf te KUNNEN zijn.
Met andere woorden: ik kies voor het instant houden van het huwelijk maar hou tegelijkertijd vast aan dat wat ik niet kies.
Want seksuele intimiteit met hetzelfde geslacht wordt ten diepste als dé toegangspoort tot vervulling en heel-zijn gezien waarbij je echt en trouw aan jezelf bent.
Er wordt als het ware plaats gemaakt voor een soort andere kracht van moraal, principes en waarden en gevoel voor eigen identiteit-enig/eerst. Alsof de wissels van het spoor worden verschoven om de wagon (huwelijk) te laten rijden....
De omheiningen wordt geplaatst die gedachten maar één kant op stuurt en keuze beperkt.
Krampachtige verbinding, een keus heeft altijd twee kanten.
-
Voor de SSA-partner worden de diepe innerlijke behoeften en gevoelens en emotionele rollercoaster van de heteropartner steeds moeizamer te begrijpen. Behoefte en gevoel die equivalent zijn aan behoeften die ze (SSA) zelf hebben. Het doorgronden van wat de verbinding en samenspel is tot in de diepte vervaagt.
-
Het waarom en oorsprong van; 'twee wordt één eenheid'-relatie', (=huwelijkse staat), wordt steeds meer verwrongen en vervormd in het innerlijk afgesteld worden op het alternatief en (de) betere behoefte waar de (SSA-partner) in gevangen zit (='gemis' = ik heb niet).
Waardoor de belofte of trouw-zijn niet (meer) op waarde en diepte begrepen wordt.
Down the rabbit hole, toenemende tunnelvisie.
Het gaan voor een huwelijk wordt daardoor een bereidwillige opoffering, een ‘last’ van verbondenheid en loyaal zijn aan elkaar.
Ik ontdekte een mooie cryptische omschrijving van ontgaan: Niet in de gaten hebben dat ze niet vertrekken.
En dat is precies wat er gebeurt....
Waarin (in diepste wezen) niet echt het willen kiezen centraal staat, waarmee ‘keuze’ en ‘trouw zijn’ aan jezelf elementair bij elkaar gaan horen want het accepteren van je eigen keuze = gevolg geven in je denken + loslaten van wat je niet kiest.
Waarmee en waardoor het primair belang zich kan verschuiven….
Henry Cloud (in: '4 stappen naar een sterke identiteit') beschrijft:
Als volwassene heb je keuzes. Begin ermee verantwoordelijkheid voor deze keuzes te nemen en ze je toe te eigenen. Bijv. Als je iets geeft, maak je de keuze om te geven en dan moet je niet doen alsof iemand je ertoe verplicht. Je maakt een volwassen keuze… Jij bent verantwoordelijk voor wat je kiest.
Deze verantwoordelijkheid op je nemen zal je leven veranderen.
Vrijwillige acceptatie van keuze is : tevreden zijn. Zonder het rulle zand van slechts 'te moeten'. Het is goedkeuring geven aan jezelf, vanuit de volledige bereidheid om gevolg te geven aan die keuze. In elke verdere stap vervolgens vaststaat als een huis, omdat het aansluit en is wat je wil!
Maar de tunnelvisie maakt dat die acceptatie geen vrijheid creëert maar (onbewust) vanuit een verplichting (vaak op kosten van de partner) wordt gezien.
Daardoor is er eigenlijk geen akkoord met de keuze die is gemaakt en ontneemt iemand de potentie daarmee te zijn wie ze werkelijk zouden willen zijn en voorstaan.
Gebrekkige armoede voor beide
Jezelf steeds tot de orde roepen om je te moeten richten op je huwelijk, je partner, waarmee je door het leven wil gaan. M.n. lichamelijk. Bijv. niet meer aangeraakt willen worden, of zelf de partner niet meer kunnen aanraken…, tot zelfs een afkeer krijgen van de partner in lichamelijk opzicht…
Intimiteit en verbondenheid wordt steeds moeizamer op te brengen, of te vinden vanuit rust en vrede binnenin jezelf.
Geen heelheid, geen compleet-zijn, geen doelbewust kiezen.
Het doel en emotionele betekenis van de hetero partner wordt onbeduidend en ontoereikend en buitengesloten.
Er wordt niet doorgrondt wat de emotionele betekenis is en het doel van de (hetero)partner…het beeld wordt steeds brakker... Als persoon, als man/vrouw en als partner. Tunnelvisie laat namelijk niet toe dat je volledig en gelijkwaardig intern naar binnen kan kijken.
Maar ook de heteropartner moet dit 'nieuwe' feit accepteren en integreren.
Daar hij/zij van het andere geslacht is, direct het tegenovergestelde…een 90° andere emotionele en seksuele invalshoek en gedachtengoed maakt dit nieuwe feit (acceptatie van SSA van de partner) het doel en emotionele betekenis van de hetero ontoereikend en onbeslist en buitengesloten van die eenheid die de hetero voor de ander (=de nu SSA-partner) dacht te zijn.
Het houdt voor beide zoveel meer in dan ‘slechts’ alleen het omgaan met de ssa-gevoelens en beleven van de echtgenoot.
Het resultaat zit 'm in veel dieper en interner en intiemer kijken naar de ander en wat je voor die persoon betekent.
Wat je voor elkaar betekende en betekent in het nu.
Daar ligt namelijk de pure en zuivere en totale identiteit van wie je bent.
Ik gaf al aan dat het vooral onbewust, als een soort ondergrondse rivier ontstaat, die maar één kant op kan stromen.
En juist hier zit de moeilijkheid om het zelf te herkennen.
Door alle bevestiging die het 'innerlijke denken' krijgt en als het ware ruggensteunt en vormt en eigenlijk de basis legt voor alle voorwaarden dat je daadwerkelijk op de goede weg bent!
-dat het goed is hoe je jezelf behandelt,
-dat je jezelf niet wilt verloochenen,
-dat dat is wie je bent.
-Ik kan niet anders.
Hiermee wordt het stukje 'seksuele voorkeur' en gevoelens en leegtes die ontstaan zijn, ingevuld.
Maar is uiteindelijk slechts vervanging van totale individualiteit en dus ook seksualiteit. Maar zo voelt het en dus is dat wie je bent. Met als cruciale gevolg: deze mutatie controleert en beheerst de identiteit.
Mede ondersteund en onderstreept door de tijdgeest, waarin cultuur bijna opeist en verbiedt om jezelf te verloochenen, en claimt dat als je tegen deze stroom van gevoel in gaat, jezelf tekortdoet en je jezelf iets laat ontnemen waar je (toch) recht op hebt.
Terwijl de vraag naar het herkennen en erkennen van je seksuele voorkeur eigenlijk een heel andere vraag en definitie is dan het erkennen van je totale identiteit.
Seksualiteit is en houdt zoveel meer in dan alleen de seksuele voorkeur die je hebt.