Turbulent Vaarwater
We trouwden jong, we waren rond de twintig jaar oud, beiden maagd en in onze eerste relatie. Tijdens de eerste 10 jaar van ons huwelijk kregen we 4 kinderen (elk van hen gewenst en welkom). Seks was min of meer oké. Ik moest altijd de eerste stap zetten, zij miste het enthousiasme dat ik ervoer. We dachten dat de reden hiervoor haar negatieve seksuele opvoeding was die ze van haar ouders had meegekregen. Mijn vrouw had een moeilijke jeugd en een zeer problematische relatie met haar ouders. Ze was emotioneel zwaar mishandeld door haar moeder en had een vader die zich op de achtergrond hield.
Tijdens de volgende 10 jaar van ons huwelijk ontstonden er geleidelijk echte problemen. Mijn vrouw werd depressief, begon te drinken, deed twee zelfmoordpogingen, het ging dus echt bergafwaarts. Begrijpelijkerwijs werd onze seksuele relatie steeds moeilijker en uiteindelijk stopte het.
We konden geen weg vooruit vinden, dus zochten we therapie. Dit hielp mijn vrouw om allerlei problemen uit haar jeugd te overwinnen, haar depressie eindigde en onze seksuele relatie begon weer te functioneren (tot op zekere hoogte). Maar dit alles had een onverwachte wending.
Na 20 jaar huwelijk werd mijn vrouw smoorverliefd op een vrouw en realiseerde zich dat ze lesbisch was, hetgeen overigens niet leidde tot een relatie of daadwerkelijke ontrouw. Hoewel onze seksuele relatie al jaren niet goed verliep en we in dat opzicht problemen ervaarden, gaven we veel om elkaar. Maar ze had eindelijk een verklaring gevonden voor haar onvermogen om seksuele gevoelens te ervaren zoals ze die voor mij zou moeten hebben.
Na haar gevoelens goed te hebben overwogen, vertelde mijn vrouw het mij niet lang daarna.
We hielden nog steeds van elkaar en wilden beiden trouw blijven aan onze geloften. Het was zeker niet makkelijk om hiermee om te gaan, maar we hebben dat zeker gedaan!
Voor ons waren de eerste principes waar we ons aan hielden de volgende:
-
Geen intieme emotionele en/of seksuele relaties buiten ons huwelijk, dus we gaan (nog steeds) voor een monogaam huwelijk.
-
Volledige acceptatie van elkaar. Dit werkt beide kanten op! Ik accepteer en respecteer haar zoals ze is, zij accepteert en respecteert mij zoals ik ben. Zonder enige verwijten. Dat betekende ook dat we een manier moesten vinden om de seksuele intimiteit in onze relatie gaande te houden.
-
En veel communicatie, we hebben gepraat en gepraat!
Samen trouw blijven aan beloftes. Stel samen de eerste principes vast!
Zoals bleek, maakte het vinden van een verklaring voor de problemen in onze seksuele relatie het voor haar gemakkelijker om met seksualiteit om te gaan. In de jaren ervoor drukte het zwaar op haar dat ze niet wist wat de oorzaak was.
Nu dit was weggenomen, kon ze er meer ontspannen mee omgaan en zonder zelfverwijt. Ze wist dat seksuele intimiteit belangrijk voor mij was, dus om die reden wilde ze ook dit aspect in de relatie voorzetten.
De eerste paar jaren waren het moeilijkst. Het was nogal chaotisch. Omgaan met gevoelens, niet in de laatste plaats omdat ze allerlei nieuwe gevoelens ontdekte. Ook eiste ik dat de verliefdheid voor "die vrouw" zou eindigen en alle contact zou worden verbroken. Mijn vrouw stemde daarmee in en deed dat, maar het duurde vele maanden voordat ze het ook emotioneel kon beëindigen. Ze hield foto's van de vrouw op haar laptop, speelde regelmatig bepaalde popsongs die aan haar deden denken, enzovoort.
Het deed me elke keer pijn als ik zulke dingen ontdekte, en na een aantal keer werd ik er boos over. Ik begon serieus te twijfelen of we ons huwelijk op deze manier konden voortzetten. Er is geen knop om gevoelens uit te schakelen, maar uiteindelijk realiseerde ze zich dat ze het echt emotioneel/intern moest beëindigen, anders zou het het einde van ons huwelijk betekenen, dat maakte ik heel duidelijk! Ik denk dat het belangrijk is om de grens te trekken en daaraan vast te houden. Ik was begripvol en meelevend, maar ik was me ook bewust van wat ik zelf wilde en voelde. En ook was ik minder verward door gevoelens dan zij, en door rationeler te zijn, had ik de verantwoordelijkheid om de grenzen te stellen en leiding te geven.
Let wel, het was voor mij ook allemaal heel emotioneel, dus het is geen gemakkelijke taak om verstandige keuzes te maken! Er moet een kapitein op het schip zijn, geen gewelddadige dictator, maar iemand die mededogend is en ook de leiding neemt in moeilijke wateren en probeert zo verstandig mogelijk te kiezen. Ik trachtte zoveel mogelijk informatie over dit onderwerp te verzamelen. In 2005 was er weinig informatie beschikbaar, objectieve informatie is eigenlijk nog steeds zeer schaars. Ik besprak al deze dingen met mijn vrouw. Tenslotte: we zitten samen in deze reis (ook al weten we niet zeker waar het zal eindigen). Het voelde als een reis naar het onbekende, en hopen op het beste.
Chaotish en moeizaam, het is geen gemakkelijke taak om keuzes te maken.
Hoe dan ook... veel onrust, maar het bracht ons ook dichterbij elkaar. Dat moesten we wel, als we wilden dat het zou slagen en dat wilden we beide, het was onze oprechte en weloverwogen keuze. Elkaar met liefde tegemoetkomen in de behoeften en problemen van de ander. Allengs bedaarden de zaken en leek het erop dat we op een duurzame weg zaten. Emotionele intimiteit groeide en op veel gebieden hadden we een zeer goede relatie. Hoewel er altijd een bewust zijn van een soort tekortkoming voor ons beiden bleef bestaan.
Mijn vrouw kon een deel van haar innerlijke gevoelens en verlangens niet realiseren, hoewel ze zich had verzoend met dat feit; d.w.z. meestal voelde ze het als "dit is het gevolg van mijn keuze om samen te blijven, en dat is wat ik wil, dus ik moet nu eenmaal met die consequentie omgaan". Het was desalniettemin nog steeds een verlies met een soort van rouwproces daarover.
Ik voelde me niet (echt) gewild als een (fysieke) man. Het voelde als een onuitgesproken afwijzing die tussen ons in stond, hoewel dit nooit de bedoeling van mijn vrouw was. Ook mijn frustratie over het feit dat mijn seksuele uitdrukking van liefde niet werkelijk overkwam zoals het bedoeld is. Het goede en mooie dat ik gaf leek op onvruchtbare grond te vallen.
Dus het werkte tot op zekere hoogte, maar het was toch ook nog steeds een worsteling. Voor mij was het eerlijk gezegd eigenlijk moeilijker om met mijn gevoelens om te gaan. Dit maakte me erg kwetsbaar. En we wilden elkaar geen pijn doen, dus dat hield ons tegen om volledig open te zijn tot de diepste niveaus van ons wezen. En hoewel ik mijn vrouw volledig accepteerde zoals ze was, verzette ik me tegen de gevolgen die het voor mezelf had.
Ik wilde de confrontatie met de negatieve emotie van afwijzing die ik voelde vermijden. Omdat ik degene was die seks initieerde, betekende dit dat het er steeds minder van kwam. Dat was geen goede zaak! We raakten geïrriteerd over allerlei kleine dingen, dit is niet de weg die we zouden moeten gaan. We realiseerden ons dat allebei.
We zakten weg in een "gewoon goede vriendenrelatie", geen echt huwelijk met alle toeters en bellen die erbij horen. Hoewel dit ideaal al jaren op bepaalde punten ontbrak, werd het nu al te duidelijk. Het leven werd een soort grijze mist, en we ploeterden maar wat door. Hoewel het normale leven functioneert, maar er is geen echt geluk.
Ik zat daarover in de put, en worstelde regelmatig met God over “mijn lot”. Plotseling veranderde dit! Ik kreeg een ander perspectief: ik realiseerde me dat God van ons houdt, ongeacht de gevolgen voor Hem, zoals Christus heeft laten zien. Ik dacht bij mezelf: "dat is Echte Liefde, dat moet ik doen! Ik zal mijn vrouw liefhebben zoals het voorbeeld dat Hij geeft, ongeacht de gevolgen". Echt vanuit het hart, een overtuiging, maar niet alleen vanuit het verstand.
Dat is niet hetzelfde als het ontkennen of negeren van mijn gevoelens, maar het kiezen voor iets beters. Het tilde me boven mijn gevoelens van afwijzing en teleurstelling uit. Dit was heel belangrijk, want het opende de weg verder. Omdat mijn kwetsbaarheid weg was, konden we veel opener praten, transparant zijn naar elkaar zonder terughoudendheid. Onze relatie ging naar een hoger niveau.
Ook verbeterde onze seksuele relatie verder zonder die innerlijke ervaring van afwijzing die ik had gevoeld. Ik wilde weer seks initiëren. En hoewel mijn vrouw zich nog steeds niet volledig emotioneel kon geven, vond ze het echt leuk. We kwamen dichterbij en werden intiemer, zowel seksueel als emotioneel. Kortom, het ging de goede kant op! We werkten samen aan een toespraak die mijn vrouw in de kerk zou houden, waarin ze uit de kast kwam als lesbienne (in een MOM, dus voor mij voelde het ook een beetje als een coming-out). Het werd zeer goed ontvangen. Iedereen was zeer ondersteunend en begripvol.
Trouwens, we geloven niet dat homoseksualiteit een zonde is, we hechten echter wel belang aan de christelijke waarde van ware liefde en trouw in het huwelijk en het zoeken naar het belang van de ander. Dus dit was de motivatie die ons dreef. Ons christelijk geloof is erg belangrijk voor ons, niet alleen omdat het ons heeft geholpen door moeilijke tijden te komen. Alle dingen zijn in Gods handen, wat de uitkomst ook is, alles werkt ten goede. En als alles fout was gegaan zouden we moeten scheiden, hoe tragisch dat ook zou zijn. Maar als je allebei met liefde en vastberadenheid erin zit, goed overweegt en probeert het te maken. Er is veel mogelijk.
Tegen die tijd keken we positief naar onze toekomst samen. We accepteerden het feit dat seksualiteit in onze relatie relatief goed was, maar niet helemaal zou zijn wat het zou kunnen zijn (zoals in een hetero-relatie). Het was echter goed genoeg voor ons beiden om tevreden mee te zijn. Onze relatie was erg goed, totaal open naar elkaar, accepterend en liefdevol, dat compenseerde meer dan genoeg voor wat ontbrak. Ons huwelijk was zeer goed geworden zoals het was.
Echter... ongeveer een jaar later kregen we de kers op de taart. Tot onze totale verrassing eigenlijk. Alles wat we hebben doorgemaakt veranderde uiteindelijk de seksuele gevoelens van mijn vrouw. Ze is nog steeds lesbisch, maar hetero-gevoelens werden er als het ware aan toegevoegd. Het is niet hetzelfde als biseksueel, sommigen zullen het misschien "sexual fluidity” noemen. We weten niet (en het maakt ons niet uit) of dat de juiste uitdrukking ervoor is. Voor haar werden gevoelens onderdeel van de daad, het was (en is) een geweldige ervaring, ik voelde haar voor het eerst als de complete vrouw die ze is, en ik werd omvergeblazen! Ze geniet ervan om seks met me te hebben, in geven en ontvangen. Ze houdt van me en ik houd van haar, en het vonkt tussen ons. Veel meer dan alleen lust, hoewel dat ook inbegrepen is. Vooral vanwege alles wat er is gebeurd, ervaren we verbondenheid op verschillende niveaus met elkaar. Dus we zijn in een “gemengd-georiënteerd huwelijk”, maar we hebben een prachtige en zeer bevredigende relatie bereikt.
We genieten van elkaar in elk aspect, inclusief seksualiteit, en hopen dat nog vele jaren te kunnen doen. We zijn gegroeid als personen, in zorg en liefde voor elkaar en we zijn gegroeid in ons geloof. Het was het beste wat ons kon overkomen. We zijn allebei veranderd, niet alleen in het seksuele aspect.