SSA v. Christen-zijn
Zou het kunnen dat binnen de Christelijke kerk een denkwijze is geslopen die, hoe goed bedoeld ook – een positieve rol willen spelen en bereikbaar zijn voor mensen met SSA-gevoelens – van meet af aan tekortschiet?
En, als dat het geval is, leidt het dan niet onvermijdelijk tot het voorbijgaan aan het werkelijke kernprobleem, en daarmee tot het vermijden van de echte, noodzakelijke dialoog?
De seksuele voorkeur krijgt een soort status apartus
Of draagt het juist bij aan nog meer verwarring en gebrekkige begeleiding?
Het kan er in ieder geval toe leiden dat mensen met homoseksuele gevoelens een soort ‘gelovig juk’ opgelegd krijgen dat ze van meet af aan niet zouden hoeven dragen.
Onderstaand probeer ik dit verder toe te lichten.
De seksuele voorkeur krijgt een soort van status apartus... een prioriteitslabel dat het anders en bijzonder maakt, vergeleken met anderen of gelovigen die deze voorkeur niet delen. Heteroseksuele gelovigen worden gezien als de mensen zoals God hen oorspronkelijk bedoeld heeft.
Maar is dat werkelijk een goed contrast? Ook een heteroseksueel heeft tenslotte een seksuele voorkeur. En ieder individu bestaat uit veel meer dan alleen die voorkeur. Het gaat uiteindelijk om wie je bent als mens: de totaliteit van al je eigenschappen die je definiëren. Dit omvat je persoonlijkheid, karakter, gedachten, gedrag, gevoelens, kernwaarden, en meer.
Zou dus juist binnen de Christenwereld ook de gelovige met die een andere seksuele voorkeur, niet gewoon in die totaliteit moeten worden gezien: een persoonlijkheid met al zijn/haar fouten en gebreken?
Persoonlijk ben ik van mening dat de kerk vooral van dat ‘andere’ – SSA, dat iemand kan hebben – veel te veel heeft gemaakt tot iets abnormaals of iets buitengewoons. Daarmee werd dat ene aspect, de seksuele voorkeur, als exclusief en apart boven de rest uitgetild.
Iedereen heeft tenslotte een seksuele oriëntatie, daar valt niet aan te ontkomen. Seksuele voorkeur hoort dus bij ieder mens, en mag als zodanig geaccepteerd worden als iets van God gegeven. Let wel, daarmee wordt dus niet gesteld dat SSA-gevoelens gevoelens zijn zoals God het in oorsprong bedoeld heeft! Maar dat geldt voor heel veel dingen buiten de Hof of Eden.
Wanneer dit ‘andere’, deze gevoelens, spelen bij een gelovige, wordt dit bestempeld met: “Jij bent afwijkend, anders. Anders dan elke andere (hetero) gelovige”. Dit terwijl IEDER mens in beginsel een zondig mens is en Zijn vergeving nodig heeft.
De zondeval veranderde alles. Niets heeft meer het oorspronkelijke doel zoals God het bedoeld heeft. Of denken we dat de zondeval alleen betrekking had op alles behalve bepaalde specifieke innerlijke eigenschappen van de mens, of nog nauwkeuriger, de seksuele voorkeur en gevoelens en uitingsvorm die daarbij horen?
Maar toch lijkt iemand met ‘andere’ gevoelens voor dezelfde sekse dan toch, zeg maar, ‘meer’, 'dieper' en anders vergeving nodig te hebben.
Dat is toch eigenlijk heel vreemd.
-
Genade en Zijn vergeving zijn besloten in Zijn alles overtreffende rijkdom aan genade aan de mens die gelooft in Zijn reinigende bloed en vergeving van zonden. Zijn offer was nodig en plaatst de gelovige vanuit de dood en de zonde in het licht.
-
Alles wat de hetero aangaat geldt ook voor de gay. Er is niet een simpel 'ANDERS' onderscheidt. Seksuele voorkeur krijgt geen exclusief bepalende factor m.b.t. de genade en liefde van Christus.
-
Gedrag en verandering van denken zijn voor alle gelovigen, hetero en gay, een persoonlijke verantwoording en een groeien in een persoonlijke relatie met Christus.
Mankement in wording...
Er was een moment waarop de maatschappij anders met homoseksualiteit omging. Er kwam eigenlijk steeds meer zicht op het belang voor gelijke behandeling voor mensen met SSA-gevoelens. De samenleving ging als het ware meer open en positief om met deze medemens. Verbetering en tolerantie.
Toch werd de in te nemen plek, als gewone burgers die (evenals de hetero) op een verantwoordelijke en normale manier moest leven, meer een soort van slachtofferrol. Als wezenlijk anders. In zwakheid, kwetsbaarheid en vraag om aandacht en veranderingen.
Eigenlijk mag je dus in diepste wezen ook weer net niet zijn wie je bent.
Ook in kerken en pastorale zorg vond een soort omslag plaats. Deze ‘andere’ mensen moesten als het ware geholpen worden met zijn of haar probleem met seksuele voorkeur. Hoewel...vanuit de gedachte dat God niet wil dat je zondig bent en tja...SSA-gevoelens zijn ('extra'?) zondig volgens de Bijbel. En dat terwijl 'niet de voorkeur', de oriëntatie, als expliciet benoemd wordt in de bijbel. Slechts gedrag.
Is slechts seksuele voorkeur als zodanig dan het cruciale aspect dat apart zet? Tenslotte gelden voor alle mensen allerlei regels om als een waardig gelovige te kunnen wandelen. Kan seksuele voorkeur überhaupt veranderd worden? Kan een hetero zijn of haar seksuele voorkeur als zodanig veranderen?
Zijn gelovigen met SSA niet alleen anders maar daardoor ook “extra” zondig? Waardoor zij ‘ons’ gebed ter vergeving en steun harder nodig hebben? Maar hebben hetero-gelovigen dan geen problemen? Hebben zij geen gebed nodig waar het gaat om intimiteit, seksualiteit, trouw en eenheid?
Met andere woorden, er is een soort behulpzame ineffectieve ondersteuning gecreëerd rond de oriëntatie die iemand heeft. Waardoor, evenals dat de maatschappij een soort van slachtofferrol assisteert, ook de 'kerk' hieraan is gaan bijdragen: seksuele oriëntatie moet of veranderen of in zwakheid worden gedoogd en gedragen.
Als een soort “extra bagage” die men mee moet sjouwen en waar men (liefst zonder partner) mee door het leven moet gaan, of, nog beter, genezen! Kortom, vechten tegen-, of ontkenning van voorkeur en dus de seksualiteit die eigen aan je is.
Gelukkig toch ook wel met de goede gezindheidsacceptatie dat men er OOK mag zijn EN God houdt van je!
Alleen...spreekt het elkaar allemaal niet een beetje tegen? Want je mag dus eigenlijk in diepste wezen ook weer net niet zijn wie je bent.
En is dat niet precies waar verdeeldheid ontstaat en men elkaar niet begrijpt en dialoog vastloopt?
Conclusie van het manco
Het gaat dus niet om het accepteren en het leren eigen maken van wie je in totaliteit bent (de totaliteit van keuzes, karakter, persoonlijkheid, waarden en verantwoordelijkheden enz,) als gevolg daarvan. Maar de kern wordt bepaald door 'slechts' de SSA expliciet en exclusief te maken en apart te zetten. Met een fors gewicht op de zondigheid van de voorkeur. Het gaat niet over hoe je met jezelf omgaat, of welke keuzes je maakt en hoe die zich vertalen naar gedrag, net als ieder ander.
Het herkennen dat je deze gevoelens hebt, dat mag nog. Maar het lijkt een stap te ver om uit te sluiten dat er niets merkwaardigs aan de hand is. Dat deze seksuele voorkeur ook echt is en waar is als onderdeel van jezelf. Overwegend komt het neer op: je mag zijn wie je bent uitgesloten je SSA, of te wel, voorkeur; want voorkeur is je zwakheid en moet als zodanig genegeerd worden.
Buitenbeschouwing worden gelaten. In diepste wezen een vreemde constructie die het 'eigen-zijn aan' en het 'complete plaatje van je zelf 'zijn' als rivalen tegenover elkaar zet.
Terwijl God zegt: “Ik heb je lief, je bent Mijn kind. Leef in mijn onvoorstelbare rijkdom van genade. Mijn liefde gaat idd. boven alles uit! Ik heb het werk al gedaan. Want er was werkelijk niets wat 'de mens' zelf met het oog op de zonde kon doen of veranderen. Ik kende je al voordat je jezelf kende.”
Christelijk, kerkelijk jargon, lijkt dus wat mankementen aan het daglicht te brengen. In diepste wezen komt het neer op het ontkennen van het eigen beleven van de seksualiteit. Want de SSA voorkeur wordt afgekeurd. Vechten en strijden, in tegenstelling tot acceptatie van wie je bent als mens, omdat God je accepteert zoals je bent.
Maar hoe kan je jezelf volledig accepteren, als er een onderdeel is in jezelf dat ALTIJD zwak en zondig zal blijven? Er is iets dat niet zal veranderen. En daarmee altijd een soort van zondige last op je legt?
Maar is dat een juk van God of is dat een juk omdat de 'kerk' dat zo (volgens de Bijbel) adverteert?
Als de seksualiteit en de inherente gevoelsbeleving iets is dat je hebt moet je dat dan niet net zo accepteren zoals bijv. de kleur van je ogen. Of het feit dat ik een bril moet dragen omdat die ogen het verminderd goed doen. Als ik die verantwoordelijkheid niet zou moeten nemen hoop ik voor u dat ik u niet tegenkom terwijl ik achter het stuur van de auto zit.
Ha!! Dus....de vorm van hoe je omgaat met SSA kan ik wel sturen en weloverwogen keuzes in maken. Dáár heb je wel degelijk invloed op. Daarin kan je zelfs tot de conclusie komen dat je je SSA gevoelens (ver)idealiseert hebt, groter gemaakt, verkeerde keuzes in genomen hebt en slechts het eigen-belang-paadje bewandeld hebt. De geloofswaarde en liefde en belofte ten behoeve van gevoel en 'ik wil en zal' naar de achtergrond hebt gezet. En ja...dat is zó zonde. Want misschien brengt het tijdelijk een prettig seksueel gevoel, maar het leidt je niet naar werkelijke vrijheid of diepe vervulling. Daar waar Gods liefde en waarheid in je leven tot Zijn doel kan komen. Want er kunnen nu eenmaal geen twee koningen op één troon zitten.
Geloofsovertuiging is een cruciale factor in de keuzes en overwegingen die wij gemaakt hebben. Niet vanuit 'heilig moeten', als een dwang om 'niet te mogen'. Maar vanuit het geloof die de genade van Christus juist geeft: Je mag accepteren wie je bent, wat meer is: zijn wie je in totaliteit bent. En dat is het fundament voor fundamentele morele keuzes en onderscheidingsvermogen.
Geloof is niet iets optioneels, het is een bewust onderdeel van wie je bent als individu. Er is geen 'bi' in christen-zijn. Dat is geen voorkeur! En, die met name ook binnen een MOM relatie tevens de basis legt voor wat van belang is in 'samen', als echtpaar, en eenheid. Daarin is het volledig mogen accepteren van wie je bent van groot belang, omdat deze overtuiging voor beide op gelijke wijze van toepassing is en wederdienende in een diepe innerlijke bereidheid uitwerkt. Dát vormt het fundament voor wezenlijke morele keuzes en onderscheidingsvermogen.