Mixed Feelings
Al vroeg in ons mixed-orientation marriage waren we het eens over uitgangspunten die we logisch en juist achtten:
- We zijn loyaal aan elkaar, dus monogaam.
- We gaan niet verder als broer en zus, dus niet seksloos.
- We accepteren elkaar zoals we zijn, dus dat geldt voor beiden!
Deze principes waren niet alleen goed als leidraad waarop we elkaar konden aanspreken, maar vormden ook een solide basis voor wat er de jaren daarna verder ontwikkelde, omdat het effectief de focus op elkaar richtte.
-
Keuzes maken
-
Erken de keuzes die je hebt gemaakt
-
Volg de consequenties die uit een keuze voortkomen.
Liefde is immers niet alleen maar een gevoel maar ook een wilsbesluit.
Maar dat was zeker niet gemakkelijk, ondanks de goede intenties en vasthouden aan intimiteit binnen de relatie. Bert werd toch geconfronteerd met het gevoel als man niet gewenst te zijn, terwijl ik een gemis bleef ervaren. Eigenlijk misten we beiden precies 'dat' in de ander wat we verlangden en innerlijk zochten en waarin we gekend wilden zijn, maar wat niet gevonden kon worden.
Het werd een belangrijke innerlijke zoektocht en leerweg tegelijk. Voor ons allebei! Waarbij steeds meer nadruk kwam te liggen op de keuze dat de belofte van 'getrouwd-zijn' en ook willen blijven (en elke stap voorwaarts), vanuit die waarde en dat kader belicht moest worden.
Het heeft die wezenlijke overtuiging ook nodig. De weergave van morele waarden als trouw, eerlijkheid en liefde die we allebei hadden en die bij ons als afzonderlijke individuen horen.
Zonder trouw blijven aan vaste kernwaardes blijf je in een moeras van emotionele roering en gemis.
Eigenlijk een objectieve waarde, gewoon omdat het juist en goed is. Hoe moeilijk de omstandigheden of gevoelens ook zijn, die waarden veranderen niet. Gevoel is niet de basis. Maar je overweging in je hart en verstand vormen de basis, en als gevolg daarvan, de weg wijzen waarop je samen verder gaat. De consequentie van een keuze ook daadwerkelijk navolgen.
Juist omdat na verloop van tijd gevoelens kunnen gaan knagen, misschien twijfel zaaien over de juistheid van de gemaakte keuze. Nogmaals, het gemis is echt niet exclusief voor de 'gay' partner, maar geldt evenzeer voor de hetero partner en is even emotioneel en intens.
De eerste periode kampte ik ook nog met alle gevoelens die losgekomen waren door voor het eerst verliefd zijn... Ja best wel kinderachtig en ondoordacht (zo zie ik het nu achteraf). Het zoeken naar bevestiging van mijn seksualiteit. Ik was me nog niet bewust van het feit dat seksualiteit veel meer omvat. Op zoek naar informatie op internet, gelijkgestemden en ja, soms zelfs het verkennen van pornosites. Foto's, liedjes die me aan haar deden denken, enzovoort. Ik lette meer op mijn uiterlijk en dergelijke zaken. Mijn kijk op vrouwen veranderde plotseling. Het was alsof ik mezelf ineens die toestemming kon en wilde geven.
Ook de realiteit dat ik na al die jaren feitelijk een antwoord had gevonden en een naam kon geven aan mijn moeite met seks en intimiteit, maakte mijn gevoelens in zekere zin hanteerbaar en bespreekbaar. Het bracht verheldering op vele vragen en de verklaring voor de moeizame voortgang binnen onze seksuele relatie.
Toch, ontzettend blij en opgelucht de reden te hebben gevonden voor mijn gebrek aan gevoelens die er hadden moeten zijn en kon ik de schuldgevoelens die daaruit voortkwamen loslaten.
Ik zag maar niet wat mijn coming-out betekende voor ons huwelijk, toekomst en zijn vertrouwen.
In eerste instantie was het dus moeilijk om een einde te maken aan (mijn eerste echte) verliefdheid. Al deze gevoelens die ik nog nooit eerder had ervaren, de stukjes van de puzzel die plotseling in het juiste kader vielen.
Het beëindigen van deze verliefdheid was inherent aan het streven naar een voortzetting in een monogame relatie.
Toch was het loslaten van de innerlijke beleving en opwinding die verliefdheid met zich mee bracht was heel niet gemakkelijk. Ik kon niet loslaten ... in mijn hoofd ... in mijn hart … in mijn gevoel. Ik besefte eigenlijk maar half dat ik getrouwd was, en dat mijn emotionele verlangen mijn man in niet geringe mate trof. Mijn gedachten waren echter ergens anders.
Ik zag maar niet wat mijn coming-out betekende voor ons huwelijk, onderling vertrouwen of toekomst. Hoewel ik eerlijk met Bert wilde omgaan, met alle goede bedoelingen. Mijn man kende de waarheid. Hij wist dat ik bij hem wilde blijven en onze verbondenheid en relatie zeker ook belangrijk vond. In mijn redenering was dat genoeg. Dat was het.
Ook was ik bang om alleen te blijven en totaal opnieuw te moeten beginnen voor mezelf. Dus nee, ik zat zeker niet op een echtscheiding te wachten. Ik wilde mijn huwelijk niet verliezen.
Het woord scheiden is zeker wel gevallen, meer dan eens zelfs, met name omdat mijn man daarmee zijn gevoel en de gevolgen van mijn doen en laten voor hem wilde aangeven. Hij gaf mij de keuze… “Wat wil jij?” “Waar wil je voor gaan? Of: gaan we samen verder binnen de kaders die we onszelf stellen, of: gaan we uit elkaar.”
Persoonlijk denk ik dat dit de belangrijkste ingrediënten waren in het begin die vorm gaven aan de kaders die we hadden gesteld.
Het beëindigen van de verliefdheid = Wilsbesluit om te kiezen voor de rol en keuze als echtgenote.
Het bewaken van de orde door de heteropartner = Het behoud van de grenzen van de relatie.
Het verplicht tot nadenken en je hoofd uit de wolken halen en tegelijkertijd met beide benen weer op de grond te komen.
Bepaald worden bij de richting die je echt op wil, en de allesbepalende rol die je bewust keuze hierin speelt
Helaas, gevoelens kun je niet altijd sturen. Maar het is wel zaak om te bepalen wat je daarmee doet.
De opstelling van beide partners is van essentieel belang.
Ik ben blij dat hij mijn orde bewaarde toen ik op een roze nieuwe wolk zat toen. Dat hij mij voor de keuze stelde: "Gevoelens kan je niets aan doen, ik begrijp zelfs waar ze vandaan komen en je een antwoord geven. Hoe vreselijk ik het voor mijzelf ook allemaal vind. Maar als je met mij verder wil dan moet je ook voor mij kiezen en wil ik er niet als ballast bij bungelen. Ik ben óf voldoende óf ik ben het niet. Anders scheiden hier onze wegen."
Ik ben blij hij niet tegen mij zei: "Oh, ik vind het vreselijk voor mezelf omdat je mij als man afwijst, maar goed... nou, ik respecteer je gevoelens, natuurlijk, jij kunt zijn wie je bent." Dat ben je. Ga verder op onderzoek uit en ik wacht voor mezelf af waar het allemaal eindigt.' Dat zou een passieve houding aan de zijlijn zijn geweest.
Het zoeken daarin naar de juiste weg was verre van makkelijk. Ook kwam ik innerlijke valkuilen tegen, bijvoorbeeld dingen te ontwijken door de schuld en gedrag van de ander (hetero) sterk onder de loep te kunnen leggen om je eigen tekortkomingen en gebreken (met name waar het gaat om intimiteit) te verdoezelen; dus verwijten maken: "Hoe kan ik nu zin in intimiteit krijgen als jij ook niet doet wat ik van je vraag en in praktische dingen er niet voor mij bent?"
Een soort onderhandelen en wegstoppen en niet meer kritisch kunnen kijken naar wat liefde en samen-zijn echt inhoudt. Het is allemaal onderdeel van wat ik nu "Tunnelvisie" noem.
Want tja, ik zat met een gemis, waar ik niets mee deed en waarvan ik praktisch gezien ook best wel wist waarom niet. Ook echt wel overtuigd dat deze keuze de juiste was en ook zo gemaakt moest worden. Maar ja...wie was ik dan nog... waar moest ik met dat pakketje heen aan gevoelens? Bert zat in een vergelijkbaar bootje, je bivakkeert in een vreemd “niemandsland”. Ieder op z’n eigen manier en drijfkracht op een eilandje. En maar zoeken naar de beste weg…om dit vorm te geven.
Ja... we kozen voor elkaar en dat was en werd de basis, hoe het schip ook zou varen... de keuze was omdat we allebei met elkaar verder wilden en hoe dan ook veel van elkaar hielden.
Na verloop van tijd (en hulp) ontdekte ik dat mijn seksuele voorkeur niet mijn hele identiteit bepaalt. Het is iets wat ik heb, maar niet de beschrijving wat ik ben. Omdat er zoveel meer is aan mij is dat belangrijk is en waarde heeft. Dat maakte het voor mij makkelijker om alles meer in perspectief te gaan zien. Ook de verliefdheid verdween hierdoor naar de achtergrond.
Voor mij was dat perspectief nodig om de roze bril af te kunnen zetten en me te realiseren dat mijn huwelijk, mijn man, onze beloften en ons samenzijn, diepe waarde hebben. Het verlegde na verloop van tijd de focus van het "mij" weer terug naar het "ons", en dat voelde goed.