Mixed Feelings
Dat het niet gemakkelijk was, ondanks de goede intenties en vasthouden aan intimiteit binnen de relatie, mag duidelijk zijn. Bert werd toch geconfronteerd met het gevoel als man niet gewenst te zijn, terwijl ik een gemis bleef ervaren. Eigenlijk misten we beiden precies 'dat' in de ander wat we verlangden en innerlijk zochten en gekend wilden zijn.
Het werd een belangrijke innerlijke zoektocht en leerweg tegelijk. Voor ons allebei! Waarbij steeds meer nadruk kwam te liggen op de keuze dat de belofte van 'getrouwd-zijn' en willen blijven (en elke stap voorwaarts), vanuit die waarde en dat kader belicht moest worden.
Het heeft die overtuiging ook nodig. De weergave van morele waarden als trouw, eerlijkheid en liefde die we allebei hadden en die bij ons als afzonderlijke individuen horen.
Eigenlijk objectieve waardes, gewoon omdat het juist en goed is. Hoe moeilijk de omstandigheden of gevoelens ook zijn, die waarden veranderen niet. Gevoel is niet de basis. Maar de uitkomst van je hart en verstand vormen de basis, en als gevolg daarvan, de weg waarop je samen verder gaat. De consequentie van een keuze ook daadwerkelijk navolgen.
Zonder trouw blijven aan vaste kernwaardes blijf je in een moeras van emotionele roering en gemis.
Juist omdat met verloop van tijd gevoelens kunnen gaan knagen, misschien zelfs twijfel zaaien over de juistheid. Nogmaals, het gemis is echt niet exclusief voor de 'gay' partner, maar geldt evenzeer voor de hetero partner en is evenzo emotioneel en intens.
De eerste periode kampte ik ook nog met allerlei gevoelens die loskomen door voor het eerst verliefd te zijn... Ja best wel kinderachtig misschien en ondoordacht (zo zie ik het nu achteraf). Een soort zoeken naar bevestiging. Ik was me nog niet bewust dat seksualiteit veel meer omvat. Googelen op internet verhalen. Ja, ook het verkennen van pornosites. Foto's, liedjes die me aan haar deden denken, enzovoort. Ik lette meer op mijn uiterlijk en dergelijke zaken. Ik keek meer om me heen naar vrouwelijk schoon. Het was alsof ik mezelf ineens die toestemming kon en wilde geven.
Ook de realiteit dat ik na al die jaren feitelijk een antwoord had gevonden en een naam kon geven aan mijn moeite met seks en intimiteit, maakte mijn gevoelens in zekere zin hele praktisch en hanteerbaar. Het bracht verheldering op vele vragen en de verklaring voor de moeizame voortgang binnen onze seksuele relatie. Ik was eerder blij en opgelucht eindelijk de reden te hebben gevonden voor mijn gebrek aan gevoelens en de schuldgevoelens die daaruit voortkwamen loslaten.
Ik zag maar niet wat mijn coming-out betekende voor ons huwelijk, toekomst en zijn vertrouwen.
In eerste instantie was het dus moeilijk om een einde te maken aan (mijn eerste echte) verliefdheid. Al deze gevoelens die ik nog nooit eerder had ervaren, de stukjes van de puzzel die plotseling in het juiste kader vielen.
Maar het beëindigen van deze verliefdheid was inherent aan het streven naar een voortzetting in een monogame relatie.
Het bleek een grote uitdaging om de innerlijke ervaring en de opwinding van verliefdheid los te laten. Ik bleef eraan vastzitten… in mijn hoofd, in mijn hart, in mijn hele wezen. Ik stond er maar half bij stil dat ik getrouwd was, en dat mijn hunkering mijn man in hoge mate kwetste. Mijn gedachten bevonden zich eenvoudigweg ergens anders.
Ik zag niet echt in wat mijn coming-out betekende voor ons huwelijk, voor ons onderlinge vertrouwen en onze toekomst. Terwijl ik wél eerlijk met Bert wilde zijn, met alle goede bedoelingen. Mijn man kende de waarheid: hij wist dat ik bij hem wilde blijven, dat onze verbondenheid en relatie voor mij van waarde waren. In mijn ogen was dat genoeg. Punt.
Tegelijkertijd leefde er een diepe angst in mij: de angst om alleen te komen staan en helemaal opnieuw te moeten beginnen. Een scheiding? Nee, daar zat ik absoluut niet op te wachten. Ik wilde mijn huwelijk behouden.
Het woord “scheiden” is wel gevallen, en niet slechts één keer. Vooral omdat mijn man zo probeerde duidelijk te maken wat mijn keuzes en mijn gevoelens voor hém betekenden. Hij legde het bij mij neer: “Wat wil jij?” “Waar kies je voor?” Samen verder, binnen de afspraken die we maken – of uit elkaar.
In het begin waren er vooral twee pijlers die richting gaven aan de afspraken die we samen maakten:
-
Het beëindigen van de verliefdheid: een wilsbesluit om bewust te kiezen voor mijn rol als echtgenote.
-
Het bewaken van de orde door de heteropartner: het vasthouden aan de grenzen van onze relatie.
Dat dwingt tot nadenken. Het haalt je uit de roes en zet je weer met beide voeten op de grond. Je wordt geconfronteerd met de richting die je kiest, en met de rol die je daar zelf, bewust, in speelt.
Maar gevoelens verdwijnen niet zomaar. De vraag is vooral wat je ermee doet – en daar hebben beide partners een sleutelrol in. Daarin moesten we allebei onze verantwoordelijkheid nemen.
Ik ben blij dat hij het overzicht hield toen ik zelf zweefde op een roze wolk. Hij sprak uit dat hij mijn gevoelens wel begreep, maar dat ik moest kiezen: als ik verder wilde met hem, dan moest ik er ook echt voor gaan. Hij wilde niet hangen aan de zijlijn, niet half aanwezig zijn. Voor hem was het duidelijk: óf hij was genoeg, óf hij was het niet. En anders gingen we uit elkaar.
Ik ben net zo blij dat hij niet zei: ik vind het erg, maar ik respecteer je gevoelens, ga jij maar ontdekken wie je bent en ik zie wel waar het eindigt. Want dat zou een passieve plek aan de rand zijn geweest – en precies dat hadden we niet nodig.
Het was navigeren en laveren. Soms verdoezelde ik mijn eigen tekortkomingen door de focus op zijn fouten te leggen. Intimiteit werd een onderhandelingsmiddel in plaats van een werkelijke verbinding. Achteraf herken ik dat als tunnelvisie.
Stuurloos rondjes drijven in je gevoel van gemis en overtuigd zijn de juiste keuze te hebben gemaakt door bij hem te blijven. Waar moest ik heen met dat pakketje aan gevoelens? Bert zat in een vergelijkbaar bootje. Eigenlijk bivakkeert je in een vreemd “niemandsland”. Ieder op z’n eigen manier en drijfkracht, elk op een eilandje. En maar zoeken naar de beste weg…om dit vorm te geven. Hoewel het doel van onze helder op het netvlies stond: elkaar niet opgeven omdat we veel van elkaar hielden.
Met tijd en hulp leerde ik dat mijn seksuele voorkeur niet mijn hele identiteit bepaalt. Het is slechts één aspect van wie ik ben. Dat inzicht gaf perspectief en liet de verliefdheid vervagen. Het verlegde na verloop van tijd de focus van het "mij" weer terug naar het "ons", en dat voelde goed.
Voor mij was dat perspectief nodig om de roze bril af te kunnen zetten en me te realiseren dat mijn huwelijk, mijn man, onze beloften en ons samenzijn, diepe waarde hebben. Het verlegde na verloop van tijd de focus van het "mij" weer terug naar het "ons". Dat wat er werkelijk toe doet.