want het gaat niet om alleen ♥
♪ ik ben compleet met jou Ԓ
Orientation = Marriage
Als afronding in het verlengde van de voorgaande topics, is een nadere kijk op verwerking en uitwerking op z'n plek. Juist omdat we lang dachten het juiste te doen. En ja, in de basis was dat ook zo. We accepteerden elkaar zoals we waren. Maar desondanks misten we allebeide iets waar we naar verlangden om te ontvangen, maar dat invulling miste. Te veel tijd zijn kwijt geraakt op de overtuiging dat onze wil en goede intenties, afgebakend door wederzijdse verbondenheid, genoeg was en het als vanzelf goed zou komen op termijn. Het leek alsof we door elkaars tuin liepen en probeerden het aantrekkelijk te maken, maar de bemesting van vruchtbare grond ontbrak om het werkelijk tot bloei te laten komen.
Maar getrouwd zijn is een werkwoord. Dat is onder normale omstandigheden al zo, zo niet méér geldt dat voor een MOM.
Vergissing
De bron lag o.a. in het proberen dingen te herstellen. Door op de een of andere manier proberen het gevoel en leven terug te brengen zoals in de begin jaren van ons huwelijk. Maar dat zou nooit gebeuren. Ik was niet meer dezelfde persoon en Bert voelde zich, in wie hij was, voor lange tijd afgewezen. Alle omstandigheden hadden ons beide veranderd.
Dus... nee... niet weer teruggaan en de oude situatie zo goed mogelijk nabootsen naar beste vermogen en bedoeling! Als een soort poging om de eigenlijke situatie om te wisselen in de werkelijkheid zoals die toen was en nu weer zou moeten worden. Natuurlijk werkte dit niet.
Dat was de verkeerde weg en vroeg tol van Bert door het blijvende en toenemende gevoel van emotionele afwijzing.
En voor mijzelf, het vastzitten door het innerlijk geroezemoes dat niet vervuld kon worden, maar deepdown wel bleef zeuren.
Als het zo was doorgegaan, waren we absoluut blijven hangen in handhaven van de oude situatie, zo goed en zo kwaad als het kon en onze MOM zou moeizaam zijn blijven voortmodderen.
Het begrip: 'een MOM is een proces dat zich steeds verder moet ontplooien', is danook heel belangrijk om mee te geven. Zolang je allebei niet op een punt bent waar je samen wilt zijn, blijf dan werken aan die weg vooruit. Het resultaat bleek voor ons een totaal nieuwe situatie...
Het was één simpele opmerking, in een zaal vol mensen over een volledig ander onderwerp. Maar in mij veroorzaakte die opmerking de kettingreactie waardoor ik volledig op een ander spoor werd gezet. Zoals een klein steentje een lawine kan veroorzaken. Van beleving tot inzicht.
Geen hogere wiskunde, maar het maken van gerichte en weloverwogen keuzes. Gecombineerd met de simpele redenering: als A waar is dan is stap B de consequentie daarvan wanneer je trouw wilt blijven aan wie je bent en wilt zijn (= je totale identiteit).
Waar ik me mee wil identificeren omvat zoveel meer dan alleen mijn seksualiteit; het omvat dat wat ik wil uitdragen, mijn erfenis van geloof, waarde, vertrouwen. Degene met wie ik en waarin ik mijzelf compleet weet. Dat is niet iets dat je meekrijgt in de cultuur en media. En dat gaat ver voorbij aan daartoe 'gedwongen worden', uit een soort onderdanigheid.
Het is de spil van vrij zijn in weten wie je bent en waar je als persoon voor wil staan.
Niet omdat ik daartoe gedwongen wordt, uit een soort onderdanigheid, maar vrijelijk mag en kan.
Als je kiest voor een MOM, is dat het enige feit dat gewicht heeft en consequenties heeft gebaseerd op dat ene (samen) wilsbesluit om te kunnen (voort)bouwen aan dit (nieuwe) fundament.
Dus het kiezen voor mijn echtgenoot betekent: de betekenis, de waarde, moet zoeken in de relatie met mijn echtgenoot. En nog belangrijker: dus niet in het onderhouden van gevoelens dat ik mezelf ontken of iets ontzeg (want dat betekent: ik mis).
Maar zou ik iets missen, dan zou dat lijnrecht tegenover mijn keuze staan.
Dus moet ik inherent het gevoel loslaten dat ik mijn gevoelens voor vrouwen moet voeden/mis! (let wel...dat betekent niet dat SSA genegeerd of genezen wordt oid.) Maar ik mis niet iets waar ik van uit mijn hart een wilsbesluit in neem en geen aandacht aan schenk of naar verlang.
De deep down gevangenhoudende rabbithole_onder de oppervalkte: ik voel een gemis, ik moest ergens afstand van doen maar ik verlang naar die eigen intieme voorkeur ook ruimte te willen geven en niet hoeven wegstoppen en negeren, maar toch...
Dat zou betekenen onder de oppervlakte van het wilsbesluit (=dat wat ik verkies), vast te houden ten koste van...
Bottom line is dat het lijkt op een keus maken, maar eigenlijk dat wat je niet gekozen hebt weigert los te laten en op een subtiele manier een gemis in ere houdt. Ongehoorzaam aan jezelf?
Zo'n keuze maak je toch niet uit 'verplichting' maar vanuit je drive/liefde om verder te willen samen? Geef niet aan een ander wat je jezelf nooit zou willen geven.
God vraagt niet om in een zwarte jurk en beroofd van geluk voort te strompelen onder het dragen van een zware last
Maar een keuze (mijn voorkeur gaat uit naar het samen zijn, echtgenoot en getrouwd zijn en niet naar mijn voorkeur voor vrouwen) heeft wel consequenties: het beleven van wie we voor elkaar mogen zijn en dit op een creatieve manier openhartig en transparant invulling geven samen.
Dus naar een situatie: Ik ontken mezelf niets, ik weet wie ik ben, en weet me compleet en ben tevreden met dat wat ik heb en daar ga ik voor.
Dat is de richting die gekozen is omdat dat is wie ik wil zijn: een getrouwde vrouw die haar man liefheeft. Feit! En hier wil ik mee omgaan en met dat feit alleen.
Dit is een nieuwe fundament voor samen verder en kan iets nieuws bewerken. Dat is een keus uitwerken. Dat is geen opgelegd moeten, maar een vrijwillige nieuwe/andere weg willen inslaan.
Het is bijzonder bevrijdend om er voor te kiezen dat je in de vrijheid staat om keuzes te maken en je bewust te zijn van de kracht die dat geeft. Keuzes en hartgrondig weten waarom deze aansluiten bij je persoon en in overeenstemming zijn met de totaliteit van wie je bent.
Hier begon een nieuwe mindset te ontstaan op basis van wat ik wilde navolgen en waarvan ik tot de conclusie kwam dat het de juiste weg markeerde om te gaan en... je zal het misschien niet geloven, maar grotendeels gebaseerd op heel gewoon logisch nadenken, waarbij alle gayscripts en religieuze onzin en vage meningen in de kachel gingen. Maar ook dat stukje seksualiteit in mijzelf niet ontkent. Het één sluit het ander niet uit. Ik mag zijn wie ik ben.
Ik denk niet dat God vraagt om gefrustreerd en beroofd van geluk rond te lopen in een zwarte jurk en voort te strompelen onder het dragen van een zware last, daar gaat het ook helemaal niet over in de Bijbel. Het gaat over aandacht, liefde en totale acceptatie en zorgdragen. Het gaat over in echte onvervalste oprechtheid willen omgaan met dat wat van mij is, en aan mij is toevertrouwd. Niet omdat ik daartoe gedwongen word, uit een soort onderdanigheid, maar omdat ik dat vrijelijk mag en kan, en overtuigd van ben.
Al met al geeft het een beeld van een nieuw fundament, of zelfs identiteit, overtuiging en weloverwogen keuzes van ons huwelijk.
Maar hoe zit het met gevoelens?
Hoewel het geen moedwillig buitensluiten was, me niet eens bewust er van was door…te veel gefocust op slechts mijn eigen 'seksuele voorkeur' en het daaruit voort vloeiende probleem en moeite. Een voortbewegende TUNNELVISIE.
Die muur viel weg toen ik niet meer naar mijzelf keek, maar naar ons. Niet meer naar voorkeur maar naar huwelijk. Dus niet meer zo stringent het vraagstuk van voorkeur voor de deur van ons huwelijk legde. De lamellen voor mijn gezichtsveld schoven als het ware een andere kant op zodat er een ander perspectief kwam.
Het baande een natuurlijke en veilige omgeving aan voor ons beiden. Door veel open en eerlijke communicatie samen (elkaar erkennen, erkennen en samen constructieve conclusies trekken), zonder vergeving uit te sluiten voor de veroorzaakte pijn (misschien onbewust en onbedoeld maar toch aanwezig) of verwaarloosde gevoelens. Waarin openheid, acceptatie en verheldering ontstonden. Het creëerde de ruimte waarin ik kon en wilde toelaten wat ik eerder weigerde toe te laten. Het creëerde de ruimte die we allebei eigenlijk nodig hadden om vergelijkbare problemen te delen, zij het vanuit elk ons eigen perspectief.
Terwijl dit zich ontvouwde en ontwikkelde, volgden gevoelens de wil en een gezamenlijke pad om te kiezen. En het vreemde was... het onthulde dat het precies overeenkwam en aansloot bij wie ik wilde worden geïdentificeerd. Streven om gekend te worden zoals je wilt worden gekend, en waar vertrouwen niet wordt geschaad. Waar je wilt geven en ontvangen zonder terughoudendheid. Onverwacht, maar zonder twijfel, ontstond er een nieuwe oprechte fysiek verlangen naar liefde en intimiteit.
Ik kan mijn gevoelens met hem kan delen en ten volle genieten van intimiteit. Ik hou van hem. Zoals hij is, als man. Hierin kan ik zijn gevoelens voor mij ontvangen en mezelf geven zonder hindernis. Zoals een heterovrouw dit beleeft.
Een andere weg betekent echter niet dat die gepassioneerde bestemming onbereikbaar is.
Zonder beperking of grenzen. We zijn een eenheid en genieten van elkaar. Zowel liefdevol als trots op elkaar om verbonden te zijn met een mooi persoon in intense afhankelijkheid van elkaar.
Hoewel sommige aspecten misschien anders zijn in verhouding tot typische hetero gevoelens en mijn gevoel in vuur en vlam zet, geniet ik met volle teugen van elk aspect van onze seksuele relatie. En sluit zeker geen passie en liefde uit. 😊 Opwinding, genot en intiem-zijn vloeien daar waar je hart zich naar uitstrekt. Daar waar je samen creatief en met plezier binnen de grenzen van je huwelijk zoekt naar verbondenheid en diepgang en vervulling. Voor ons speelt het aspect 'voorkeur' eigenlijk helemaal niet meer en accepteren we elkaar zoals we zijn.
Het is simpel weg gewoon niet waar dat een seksuele relatie in een monogame MOM per definitie beperkt zou zijn. Zeker, seks in een MOM kan problematisch zijn, zoals we zelf hebben ervaren, maar het kan zich dus ook zeer zeker verder, en naar veel beter, ontwikkelen.
LOVE is not a feeling but an act of your will.
Intieme gevoelens ontstaan uit keuzes die als weloverwogen besluiten, gebaseerd op diepgewortelde overtuigingen van de juiste weg te zijn. Het is waar je hart, je identiteit, je geloof en je toewijding liggen: datgene wat je hebt herkend, erkend en geaccepteerd als waarheid.