Waar Wil Je Voor Gaan?
Gaan voor dat wat je niet kiest...
Eerdere pagina's beschrijven slechts enkele elementen van de tunnel (visie). Een route met maar één richting: als je echt en authentiek wil zijn en voor je ware zelf wil opkomen, betekent slechts het diepgaand onderschrijven dat het (eigen) gevoel van voorkeur je weg, emotie en status bepaald.
Maar in diepste wezen is dat helemaal niet zo…tenzij het uitleven van je seksuele gevoel het enige is dat je totale zijn omvat en bepaalt en de bron van persoonlijkheid en 'echt' zijn slechts aangedreven wordt door seksualiteit. En de handleiding van wie je kan en mag houden met heel je hart, ziel en zaligheid gebeiteld zijn in gewapend beton.
En keuze een opgelegd gebod is, weinig flexibel, speels en dynamisch en geen vrijheid geeft.
Ook mijzelf zet ik in diezelfde categorie tijdens het doorkruisen van the rabbithole van kortzichtig denken. Ik stond niet voor wie ik in totaliteit was, hoewel ik dat wel dacht. Waarin beloften, geloof, huwelijk, liefde, open en eerlijkheid en trouw daaraan zijn, evenals nog zovele andere eigenschappen die bij mij horen, wezenlijk aanwezig waren.
Mijn gevoel maakte de keuze. Door slechts alleen 'deepdown' mijn gemis te blijven koesteren en vanuit gevoel dus geen afstand van wat ik niet verkoos: het (alleen)recht van mijn gevoel en voorkeur. Geen inzicht dat er dan ook een (alleen)recht voor mijn echtgenoot ook gold. en daardoor miste dat ons huwelijk, d.i. een liefdevolle relatie met je echtgenoot, de wezenlijke keuze die je samen beoogd wel functioneel was maar geen preferentie had.
Als de juiste ingrediënten ontbreken om daaraan voeding te geven, wordt het werken aan zo’n relatie een moeizame bagage van verplichting voor de één en opgave en onthouding voor de ander.
Jezelf ontkennen is doen wat je eigenlijk niet wil.
Om te beginnen wordt er helemaal geen individuele verantwoordelijkheid gedragen dat toekomt aan het 'eigen' en 'trouw willen zijn' aan jezelf, en feitelijk inconsequent als dit voortkomt uit een futloze keus...
Het persoonlijke gemis houdt zijn houvast... Of, mijn hart ligt ergens anders, maar!! ik kies mijn huwelijk... Hoe dan ook, het is in tegenspraak met het (ware) zelf (want die dient een ander gevoel: SSA) en op zichzelf daarom een ontkenning. Een ontkenning die gevangen houdt en slachtoffer maakt van de omstandigheden.
Is het niet een beetje vreemd dat echtgenoten met SSA een ferme grip houden op 'echt' en 'authentiek' zijn wat betreft (slechts) gevoelens, maar zich dan niet erkennen in het daar uit voorvloeiende manier van leven in een huwelijk?
Wat de keuze ook zou zijn, het gevolg zou moeten zijn:
-
Tevreden zijn met wat er gekozen is.
-
Niet als slachtoffer in een keuze staan.
Dus een volwassen en volwaardige keuze.
Want dat is m.i. een volledige acceptatie van het zelf: Dit is wie ik ben, dit is wat ik geloof dat juist en goed is en waar ik achter sta en waar ik voor wil gaan!
Dat betekent met het hart begrijpen en met de wil loslaten van dat wat je niet kiest en gaan voor de keuze die je wel maakt.
Want seks en intimiteit vloeien voort uit liefde en is een gevolg.
Echte liefde zoekt naar en vertrouwt de ander, en eist het eigen-gevoel niet op als alleenrecht hebbende.
Het is een gevolg van kwetsbaar en eerlijk en trouw zijn voor jezelf en voor de ander.
Deze tunnelvisie, waarvan ik dus heel concreet ontdekte dat het niet een positieve visie maar een negatieve leugen was die ik ten koste van mijn man vast bleef houden, weerhield me juist om vrijheid te vinden. Het legde beslag op mijn denkgedrag en bepaalde mijn motivatie.
Het loslaten van de banaan in de pot was het loslaten van eenzijdige tunnelvisie, en eigenbelang denken. Morele waarheden, trouw en liefde zijn niet vastgeketend aan seksuele voorkeur en dienovereenkomstig het 'niet kunnen'. Maar zijn gekoppeld aan vrijelijk willen en kunnen kiezen met heel het hart dat bepaalt om samen verder te gaan.
Het is juist om afstand te doen en los te laten van dat wat je niet kiest.
Dat, als ik dat niet wilde, ik mijn man buitensloot en op zichzelf al ontrouw was en mijn eigen belang belangrijker vond. Terwijl ik wel van hem vroeg mij trouw te zijn en onbaatzuchtig lief te hebben.
Hele tastbare en (opr)echte wezenlijke principes.
Die ontdekking bracht een cruciale andere weg en hoger belang waar we samen uit liefde voor elkaar voor gekozen hebben.
Weg van wat 'cultuur zegt dat goed is' en stereotype gevoelige BS, maar terug bij verantwoordelijk zijn voor wie ik compleet ben.
Het huwelijk is geen bijzaak en mijn voorkeur geen hoofdzaak. Maar gaat om twee mensen waarvan de één niet belangrijker is dan de ander. Voor mij persoonlijk betekende het een oprecht volledig opnieuw kunnen kiezen voor mijn echtgenoot.
Het gevoel dat je ergens ‘deep down’ toch iets mist en niet compleet bent, alsof je jezelf verloren hebt in een proces, en een geheim hebt....? Daarmee doe je jezelf tekort en voldoet niet aan totale acceptatie van wie je zelf wil zijn, of, wie de ander is.
Blijkbaar heb je een keuze gemaakt waar je niet helemaal achter staat.
Want het staat direct tegenover wie je echt als mens wil zijn, je persoonlijkheid, je totale identiteit die zegt: dit is wie ik ben, dit is wat ik geloof en daar sta ik voor. Ik heb een bepaalde voorkeur, so be it.
Maar mijn partner is voor mij belangrijker, mijn liefde wordt niet door voorkeur gevangen gehouden, maar kan vrijelijk vanuit mijn hart worden gegeven omdat ik dat wil.
Dat resultaat is leven in vrijheid zonder beperkingen. Slechts wij tweeën.
Dat is mooi, ontspannen, romantisch, intiem, seksueel waar we plezier beleven aan elkaar.
Waar ik nooit begreep wat diepe en ware liefde was, weet ik nu wel wat het betekent en inhoudt. Het is afhankelijk van dat wat ikzelf als waardevol beschouw en voor waar hou. Dat gaat vele malen verder dan slechts intentie en krampachtig de strijd aangaan met mijn gevoel en voorkeur.
Ik mocht mezelf aanvaarden zoals ik was, met voorkeur en al. De keuze is aan mij en op basis van wat bij mij aansluit, past en is wat ik wil. Omdat ik van mijn man hou en kan genieten en liefhebben. Romantisch, lichamelijk en met mijn hele hart. Ook om mezelf volledig te kunnen geven aan mijn echtgenoot omdat hij ook mij zoekt en wil vinden. Daarin staan we naast elkaar.
Juist door niet meer slechts naar mezelf te kijken en het enkele belang van mijn gevoelens, begon ik langzaamaan te begrijpen wat man-zijn betekent, zijn doelen en waar zijn dromen en beloften begonnen en verdiepte. En bovenal...wat in de kern wordt bedoeld met: wat is "de man zijn" (van een vrouw) en de diepe waarde van een huwelijk is.
Het is belangrijk om dit te begrijpen. Dat is in een heterohuwelijk al belangrijk maar, hoeveel te meer, in een MOM. Het weten wie en wat ik voor mijn man ben en beteken, en om dat weerspiegeld te zien in zijn liefde voor mij. Juist dat inzicht maakte nieuwe groei mogelijk. En daarin is niet onze voorkeur bepalend, maar het totale aanvaarden van wie we zijn en zoals we zijn waar we elkaar in kunnen en willen bevestigen.
Het was de grond om opnieuw en echt verliefd te worden.
Als gevolg hiervan kunnen gevoelens volgen waar geest, hart en keuzes op één lijn komen. Want dat is de complete jij, die weigert het slachtoffer van gevoelens te zijn.
Dat is niet iets dat vaak wordt gehoord, denk ik, want cultuur denkt dat gevoelens de bron zijn van wie iemand is. Maar dat is dus niet waar. Als "depressie" een gevoel was... zou je dat toch ook niet zeggen, nietwaar? Je zou zoeken naar manieren en betekenis, om grip op te krijgen, een poging dat depressie niet je leven gaat beheersen. En het ontkent het ook niet!! Gevoelens vertellen je inderdaad iets, maar ze zouden geen controle over je moeten hebben, noch de weg wijzen.