Acceptatie
Het enige essentiële voor een succesvol MOM is volledige wederzijdse acceptatie. Hoewel dit simpel lijkt, is het vaak juist hier waar het probleem ligt. Dit geldt ook voor de manier waarop buitenstaanders naar een MOM kijken; mensen die zelf niet in zo’n relatie zitten, maar toch hun mening of advies geven. Ze zien het alsof een hetero en een homoseksueel, net als twee tegengestelde magneten, elkaar afstoten en daardoor geen vervullende relatie kunnen hebben.
De verschillen in seksuele en emotionele beleving vormen een muur die volledige verbinding en begrip tussen partners in de weg lijkt te staan.
Gaypartner : als ik kies voor een MOM dan mis ik in mijn seksualiteit dat stuk in mijzelf dat ik nodig heb om echt te zijn wie ik ben. Daardoor blijft er altijd een niemandsland, een leegte, een onvervuld verlangen en voel ik me niet compleet wie ik mag zijn. Wat ik voel en ben is als een deur die niet opengaat. Daardoor kan ik mij niet volledig geven aan mijn partner. Intiem zijn, seksualiteit geven voelt zo tegenstrijdig met mijn partner, want dat wat ik graag zou willen voelen en beleven is niet wat ik werkelijk ben, verlang of mijzelf in kan vinden. Het voelt niet compleet. Ik voel me een leugen voor mijn partner. Dat wil ik niet.
Het voelt zelfs aan alsof ik het met mijn broer of zus doe. Mijn seksualiteit en gevoel zijn in dat opzicht onverenigbaar met mijn partner.
Heteropartner : als ik kies voor een MOM dan weet ik dat mijn partner verlangt naar iets anders, iets dat ik niet ben. Met andere woorden, ik ben niet voldoende. Ik voel me niet gekend in wie ik ben. Sterker nog…ik voel me afgewezen, onaantrekkelijk en niet geliefd. Tegelijkertijd is er steeds die confrontatie, als een conflict in mijzelf, met de gedachte dat ik mijn partner iets ontzeg waar hij/zij recht op heeft en zou moeten beleven eigenlijk om te beleven en toe te komen aan wie mijn partner is. Want dat is wie hij/zij is en kan er niets aan doen. Heel naar dat ik dat niet voor mijn partner kan zijn en ben.
Beide staan met lege handen en een gemis in wie ze willen zijn.
Beide met een verlangen dat onvervuld blijft.
Veelal maakt dit wederzijdse tekort de onoverbrugbare barricade om (werkelijk) intiem te zijn en te genieten van seksualiteit met elkaar.
Maar… als elkaar volledig aanvaarden in wie je bent nu eens iets anders betekent?
Iets dat voorbijziet aan je eigen gevoel van tekort, zijn en accepteren.
Is het uitgangspunt van acceptatie: enkel het dealen met je gevoel van gemis en onvervuld verlangen om daarin moeizaam te zoeken om eruit halen wat er inzit binnen je mogelijkheden?
Of is het allereerste uitgangspunt van acceptatie: de ander net zo hoog achten dan jezelf…?
D.w.z.: jouw gevoelsleven, intimiteit en seksualiteit is niet enkel net zo belangrijk als die van mij…
maar ook mijn innerlijke intentie om daar voor te zorgen en verantwoordelijk mee om te gaan.
En daarin vind ik ook mijzelf.
Ik hou niet van jou OM jou seksualiteit maar ik hou van jou OM wie je bent in totaliteit en daarin wil ook mijzelf geven omdat jij dat ook zoekt in mij.
Dat heeft niet in zich om jezelf opzij te zetten en negeren. Maar ook niet een gemis vast te willen houden.
Want dat zou betekenen dat je niet voorbij jezelf kan kijken. Zowel voor de hetero als de gay zijn dit logische waarden die een samen-gaan op het oog hebben.
Dat is liefde en acceptatie die naar de ander zoekt en oprecht geeft en ontvangt.
Is dat een utopie?? Nee!
Dat is een keuze die je kan maken als je trouw wilt zijn en blijven aan elkaar in een MOM.
Tja...acceptatie, hoe geef je dat dan invulling...
Monogaam zijn = trouw zijn aan de belofte die je (ooit) gemaakt hebt aan je partner en als enkel en enige grondbeginsel van je huwelijk hanteren en er niet van afwijken. Ook niet als een andere seksuele voorkeur een onderdeel gaan vormen van deze relatie.
NA de keuze van 'gaan we samen verder'of 'moeten we de keuze maken om te scheiden', omdat één van beide partners niet instaat is om gevolg te geven aan die keus. Dat kan! Ook dat is serieus zaken bezien.
Het huwelijk is geen gevangenis door een willoos slachtoffer zijn van je gevoel of het willoos slachtoffer worden van de ontbrekende gevoelens van de ander. En dus jezelf ontkennen (hetero EN gay) in wie je bent en zoekt in je partner. Je hoeft niet achter de tralies te gaan zitten en je leven te slijten in voortmodderen en je eigenwaarde te schenden door ontrouw te zijn aan wie je wil zijn.
Ook God, noch de bijbel, willen die tralies en muren zijn die jezelf, dan wel de ander, oplegt die daarmee een huwelijk of jezelf langzaam kapot maken. Ook niet vanuit de mooiste en vroomste religieuze intenties.
Liefde, ook die van God niet, is geen vormelijke instelling van zelfbeklag en zelfdestructie.
Grappig toch…dat juist deze liefde een onderdeel is van jezelf volledig accepteren en vrijheid is en geeft.
En de mooiste stap die voorbijziet aan beperkingen naar keuzevrijheid om te zijn wie werkelijk wilt zijn en dat wat je gelooft. Die liefde kent zichzelf maar beoogt met visie de waarde en het willen kennen van de ander zoals Hij Zelf volledig gekend wil worden.
Ik begon deze pagina met de woorden: elkaar volledig accepteren.
En dan is het belangrijk om te weten waar je voor kiest: echtgenoot en huwelijk.
Je gaat DUS NIET alleen verder of ieder zijns weegs. Maar het gaat om een MOM. Een verbintenis, een huwelijksverbintenis!
Dat betekent dus niet anders dan: de keuze voor het accepteren van je seksuele voorkeur heeft geen voorrang (let wel…ik zeg hier dus niet negeren of verdoezelen) MAAR dat het belang ergens anders komt te liggen.
Het krijgt een andere ingang: een vorm geven aan, wat de keuze “samen verder” inhoudt en wat de ander voor jou betekent.
Wat de waarde is die je toekent om het belang en innerlijk van je partner te zien en te geven. Voor beiden!
Als mijn seksuele voorkeur niet primair staat voor mijn gehele identiteit moet het ook niet de kern van mijn huwelijk zijn.
Als mijn seksuele voorkeur niet het enige element van mijn identiteit is, is het ook niet het enige component dat een voorkeursbehandeling moet krijgen in mijn huwelijk.
Als mijn seksualiteit belangrijk is dan is dat even zo het geval voor mijn partner.
Gevoel is niet leidinggevend maar je hart, en morele waarheden. Hoe je in het leven wil staan.
Dat betekent als je samen bovenstaande voor ogen houdt (en ja…dat kost tijd en inventiviteit en veel samen eerlijk en open praten) om daar niet enkel vorm aan te geven maar ook om elkaar zo diep mogelijk te leren kennen. Geen geheimen. Geen open eindjes…
Maar alles vanuit de volledige overtuiging dat je partner net zo waardevol is als jij zelf.
Het is de bepalende mindset die je zelf in de hand hebt.
Je partner is niet veranderd maar jij, jijzelf. Jijzelf moet binnen de nieuwe situatie waarin je voort wil gaan: herkennen en erkennen en accepteren wat niet enkel voor jou belangrijk is maar ook voor je partner.
Doe je dat niet dan beschadig je de ander.
De keuze en vrijheid om iemand volledig te willen aanvaarden, lief te hebben en aan te raken ligt niet in je gevoel maar in je hart.
De keuze en vrijheid om te investeren in je huwelijk en ervoor te willen gaan ligt niet in je onmogelijkheden en gemis maar in je bereidheid en overweging gevolg te geven aan je belofte samen verder te gaan.
Die keuze en die vrijheid beperkt niet, maar geeft juist ruimte om je niet af te sluiten voor de ander, voor het moeten of het eigen IK.
Of dat wat opgelegd wordt vanuit een denkpatroon dat je DUS niet anders kan.
Dat in diepste wezen een niet willen is, omdat je eigenlijk liever voorrang geeft aan dat wat je niet hebt (= wat enkel een vasthouden is aan gemis).
Je gevoel is niet bepalend voor wat je doet. Je seksualiteit is ook niet bepalend voor wat je doet, bent en uitleeft.
Wel je hart, je verstand, je normen en je waarden.
Gevoel is een gevolg. Het volgt op eigen overwegingen en keuzes en de vrijheid die je daarin vindt om voorrang te geven en je leven in te richten. Dus eigenlijk is innerlijke vrede en blijdschap te vinden in dat wat je hebt en niet in dat wat je niet hebt.
Eigenlijk betekent dat bewust en gerust, met passie gaan voor dat wat je gekozen hebt.
Voor mijzelf betekent dit dat de hele wereld kan zeggen: "Ja, maar jij bent gay…!"
Well, let them! And Yes I am.
Maar die hele wereld kan mij niet vertellen wat ik met die seksuele voorkeur moet doen!
Vanuit mijn seksuele voorkeur kan ik de keuze maken dat ik niet meer intiem wil en kan zijn met mijn man of hem zelfs niet meer kan aanraken en afkerig te zijn.
MAAR, als je dat stelt, kan ik evenzeer het besluit nemen om mijn man wel lief te hebben, aan te raken en te willen voelen. Mijn innerlijk is van mij. Mijn keuze is van mij. Mijn wil is van mij. Ik kan zelf bepalen wat belangrijk is. Niet vanuit IK MOET maar vanuit IK WIL. Dat is wat ik geloof en belangrijk vindt: mijn waardes en totale identiteit. Want dat is wie ik wil zijn.
Want alle andere elementen die mijn identiteit vormen, vertellen mij: “Hij is het waard,. Hij was en is nog steeds de belangrijkste keus in mijn leven.” Als ik de ander belangrijk vind en net zo belangrijk vind zoals dat ik zelf gekend wil zijn, kost het ook geen moeite om hem die liefde en die ruimte te geven. Het geeft en heeft precies die aansluiting bij elkaar die je nodig hebt om die oversteek te kunnen maken en invulling te geven aan je vervulling van wat en wie je wil zijn.