Zoet Broodje Aap
We zijn inmiddels allerlei opvattingen tegengekomen die als vanzelfsprekend gelden. Daarom heet deze pagina “Zoet broodje aap.”
Niet omdat wat hieronder staat per se onjuist is, of omdat het vanuit iemands ervaring niet authentiek zou zijn. Maar omdat de meerderheid denkt dat iedereen zo met SSA, MOM of religie moet omgaan. Omdat de massa vindt…
En daarmee stoppen we mensen in een hokje. We plakken een label op ze: zo hoor je te zijn, zo hoor je met dit soort dingen om te gaan. Dit is het kader waarin veel mensen, bewust of onbewust, zichzelf plaatsen. Zelfs advies wordt vaak slechts herhaling van wat “iedereen” vindt dat hoort – een echo van gemeengoed, geen persoonlijke waarheid.
Los van wat “hoort”, wordt wie een andere weg kiest – iemand die op een andere manier tot een evenwaardige, goed doordachte beslissing komt – al snel weggezet als irrealistisch, met een wankel en onbetrouwbaar verhaal.
Het gaat niet alleen om het hebben van SSA-gevoelens. Het gaat ook om de enorme variatie in hoe mensen daarmee omgaan. Om maar te zwijgen – wat wij juist wél willen benoemen – de situatie waarin iemand al getrouwd is en pas na (enige) jaren duidelijk wordt dat er sprake is van same sex atraction.
Een paar verschillende invalshoeken
Een veel gehoorde gedachtegang is dat, als je partner SSA-gevoelens heeft en als de hetero partner veel van zijn of haar partner houdt, je deze moet assisteren en aanmoedigen om deze verder te onderzoeken. Het idee is dus slechts gericht op de gay-gevoelens van 1 persoon in de relatie. Dit ondersteunen houdt dan vaak in dat de hetero echtgenoot lijdzaam moet toezien hoe de gay-partner op dating-sites gaat kijken of er idd. een klik gevonden wordt met iemand om de nieuw gevonden gevoelens positief bevestigd te zien en er verheldering ontstaat van wat er precies speelt.
Doe je hét niet zo dan worden dus gevoelens van de gay-partner ontkent.
Een andere veelgehoorde gedachte is dat, wanneer de hetero-partner onverwacht geconfronteerd wordt met SSA-gevoelens van de ander, er van hem of haar wordt verwacht dat het huwelijk open wordt gesteld. Met andere woorden: dat de relatie niet monogaam blijft, zodat de gay-partner ruimte krijgt om deze gevoelens te beleven. Het idee is dat het te moeilijk, zelfs onmogelijk is om deze gevoelens te onderdrukken. Maar!!! de hetero-partner hoeft dan toch ook niets te kort te komen?
Doe je hét niet zo dan heb je onvoldoende begrip voor de eenzaamheid van de ander: voor ieder wat wils...
Omdat iemand zelf er niets aan kan doen SSA te hebben is het grondbeginsel, dat deze persoon zelf dus ook geen keuze (vrijheid) heeft. M.a.w. er wordt dus al beslag gelegd op de gedachte dat je anders met dingen om zou kunnen gaan. Het 'gevoel' moet prioriteit krijgen op directe andere (waardevolle) belangen. Huwelijkstrouw, beloften, monogaam-zijn wordt verlegd en ondergeschikt gemaakt ten koste van de heteropartner.
Doe je hét niet zo dan is het evident dat empathie ontbreekt. .
Iemand komt uit de kast na x-aantal jaren huwelijk, fantastisch! Eindelijk kan deze persoon zichzelf zijn en authentiek zijn; de gay hoeft zichzelf niet langer te te ontkennen. Ineens wordt de partner met dit schokkende nieuws geconfronteerd. De hetero-partner vindt het super goed dat de partner eindelijk zichzelf heeft gevonden.
Doe je hét niet zo....? Misschien had ik deze invalshoek bovenaan moeten zetten.
De algemene tendens lijkt te zijn dat je jezelf te kort doet als men trouw en huwelijk niet als onaangename ballast ziet, en zoekt naar manieren om de SSA-gevoelens op een juiste manier aan te vliegen binnen zodat beide partners evenredig in het proces gezien en gehoord worden.
Doe je hét zo? Och das nie best...
Er zijn altijd meer kanten aan een zaak dan alleen het volgen van de meerderheid. Hoe goed bedoeld ook, geeft het ongemerkt ruimte dat we massaal als een soort schaapjes de kudde MOETEN volgen...iedereen de zelfde richting op.
Dat is niet alleen niet goed, maar zelfs gevaarlijk.
Het gaat dan niet meer om wat wil ik, en mijn waarden en normen, overtuiging en persoonlijkheid, ja zelfs mijn identiteit, die mij maakt tot wat ik ben en vanuit leef en bivakeer. Maar het gaat dan om te moeten voldoen aan het ideale plaatje van een ander...
Het zet mensen die een andere (eveneens weloverwogen, oprechte evenwichtig overdachte) eigen drijfveer hebben - anders met dingen om te gaan- niet alleen in een hoek, maar het eenheids-denken wordt norm.
Ieder die niet aan dat plaatje voldoet moet zich schamen, verantwoorden en wordt als een vreemde eend in de bijt gezien.
Het grappige is dat deze "meerderheid" vaak wel aangeeft heel objectief te zijn, maar blijkt heel sterk vast blijft houden aan de grond van eigen bedachte reden, die zij zelf achten goed te zijn voor iedereen.
Dat geeft objectiviteit een heel verwrongen en krampachtig kader, gevormd door de meerderheid van denken.
Eenzelfde soort denkwijze kwamen we tegen toen we deelnamen aan een tv-uitzending over dit onderwerp – met het idee: wij willen een ander beeld laten zien dan gebruikelijk. Helaas bleek na montage, inclusief knip- en plakwerk en diverse voice-overs, dat er een geheel ander verhaal was ontstaan dan wij hadden bedoeld.
Maar men (programmamakers), was van mening niets verkeerd te hebben gedaan. Sterker nog, wij zelf waren kennelijk niet goed op de hoogte, want, zo vertelde ze, men had een goed verhaal gemaakt en vooraf aan meerdere mensen laten zien die er heel positief op gereageerd hadden... Het "overkoepelende gedachtegoed van de meerderheid dat gaf aan dat ons verhaal DUS wel zo in elkaar moest zitten.
Niets was minder waar!
Integendeel, het liet juist zien hoe volledig ons verhaal werd verdraaid. Begrip? Ver te zoeken. Voor ons was het een illustratie van hoe we onbewust hebben bijgedragen aan het verstikkende effect van eenheidsdenken dat de maatschappij continu wordt opgedrongen: Een wereld vol meningen die destructief, negatief en richtingloos zijn, mensen in hokjes duwen en etiketten plakken – en doen alsof dat dé waarheid is.
Een denkkader dat niet bijdraagt aan het helpen van mensen, maar mensen die een MOM overwegen eerder met veel vragen en angst voor de toekomst een pad sturen en angst en verwarring alleen maar groter wordt. Het denken van kwetsbare mensen wordt negatief beïnvloed en overwhelmed, met name voor de hetero partner, zowel als de gay die net uit de kast gekomen is:
-
Je huwelijk is gedoemd te mislukken. Ga er maar uit weg... het heeft totaal geen zin. Alle statistieken laten een duidelijk patroon zien.
-
Je partner doet, ondanks wat hij/zij belooft, je echt wel bedriegen! Geloof het toch niet! Geloof je partner toch niet als hij of zij zegt wel van je te houden maar SSA gevoelens heeft.
-
De keuzes die je maakt om je heteropartner lief te hebben, is niet meer dan het ontkennen van jezelf: schijn! Je kunt niet zijn die je niet bent...dat kan gewoon niet! Je seksualiteit bepaalt je zijn en is je identiteit... Voor een Christen worden oprechte keuzes niet meer dan een religieus sausje. De één gewillige onderdanigheid (gay) en een overheersende echtgenoot die claimt(hetero)
-
Jij hetero, jij eist.... jij wil... en je gay-partner is ondergeschikt en dat is meelijwekkend. Terwijl je eigenlijk je gay-gevoelens van je partner zou moeten respecteren en stimuleren zodat deze zichzelf kan vinden en niet hoeft te ontkennen. Sterker nog: Volg je gevoel, je weet dat je je partner iets onthoudt anders! Je doet je partner te kort als je dat niet doet! Je moet tegemoetkomen aan jezelf door de gevoelens van de partner niet alleen te accepteren maar het ook nog aan te moedigen! Vind de vervulling van je zoeken in dat wat je gevoel je zegt: gay gevoelens en seksualiteit kennen gaan boven mijn gevoelens en ons huwelijk.
- of, denkend tegemoet te komen aan het zo optimaal praktiseren en normaliseren van alle bovenstaande (gemeengoed-ideeën (als je dan toch bij elkaar wilt blijven): Zoek ieder maar een relatie buiten elkaar om, iemand die bij je past! Ha....mogelijk voldoet één persoon voor jullie allebei! Dat is niet enkel de enige manier om je huwelijk in stand te houden maar ook wel prettig zo, dat het kan en mag.
De heteropartner vindt het zelden geweldig dat zijn of haar partner, na jaren van vertrouwen en bouwen op elkaar, huwelijksbelofte, kinderen en toekomstdromen, geconfronteerd wordt met het 'uit de kast komen'. Ze zijn slechts opgelucht dat de achterdocht, na jaren van emotioneel aan de kant gezet zijn, zich nooit goed genoeg voelen, nu voorbij is.
Helaas wordt deze kant maar al te vaak onderbelicht. Vooral als blijkt dat de nu homoseksuele partner dit al vanaf dag 1 wist SSA-gevoelens te hebben, maar hier nooit eerlijk en transparant over is geweest.
Hier komt enorme pijn, verloren jaren en gebroken dromen, afwijzing, woede en enorme verwarring steeds mee aan de oppervlakte. Hetero echtgenoten die (langdurig) getraumatiseerd zijn en zich überhaupt niet (meer) kunnen voorstellen dat een MOM ook nog iets anders kan zijn.
Volkomen begrijpelijk, zeker! Een gelukkige MOM, met wederzijdse liefde, is vanuit dat oogpunt een vrijwel onmogelijk te bereiken doel. Gebroken door ervaringen en uiteindelijke scheiding.
Toch, later lijken deze gedesoriënteerde verwonde mensen meestal de "support" voor nieuwkomers, nieuwe lotgenoten te zijn die vele vragen hebben en antwoorden zoeken na de paniek en onrust, die de 'coming-out' dag heeft gebracht, en compleet de weg kwijt zijn en geen uitweg zien.
Het is niet verwonderlijk dat er weinig positieve ervaring te vinden is, maar wel plaats voor een heleboel wrok en boosheid. 'Nieuwkomers' krijgen maar al te vaak te horen dat een MOM nooit werkt.
Of erger... de positieve verhalen die er wel zijn, worden cynisch afgedaan als onbetrouwbaar. Vaak generaliserend waarmee alles en iedereen met één kam wordt geschoren.
Toch, hoe pijnlijk een situatie in eerste instantie ook was in de positieve verhalen, niet elk scenario eindigt hetzelfde.
Niet elk huwelijk en niet elke persoon met SSA is hetzelfde.
Hoe frustrerend het moet zijn om geen (positieve) antwoorden te kunnen vinden op vragen en strijd, binnen een huwelijk die met deze materie op eens tot een halt wordt geroepen, is ons volkomen duidelijk. Toen wij met deze problemen geconfronteerd werden was er vrijwel niets te vinden aan informatie of ervaring of welke de juiste weg is…. Elk afzonderlijk wieltje moest worden uitgevonden, en dat waren er nogal wat.
Nu, voor ons alweer jaren later, is er best het een en ander te vinden. Maar pas op...wijkt men van de norm, het gangbare culturele gedachtengoed, dan is het er allesbehalve eenvoudiger op geworden.
Er was toen vrijwel geen positieve informatie te vinden.
En eigenlijk is er nog weinig veranderd.