Zoet broodje aap
We zijn inmiddels verschillende opvattingen tegengekomen die als gemeengoed worden beaamd. Dat is ook de reden waarom deze pagina de naam kreeg: "Zoet broodje aap".
NIET omdat geen van alle onderstaande punten een kern van waarheid zouden hebben, of van uit iemands eigen blikveld en ervaring niet authentiek of gegrond zou zijn! Maar omdat er in de brede opinie van uitgegaan wordt door vele, dat iedereen DUS maar zo met SSA of MOM of religie om moet gaan. Want de meerderheid vindt...
We plakken hiermee mensen een label op en stoppen ze in een hokje van zo om gaan met zaken als deze, zo hoor je te zijn. Want dat is het kader waar je jezelf naar onze overtuiging in geplaatst hebt. Ook advies wordt vanuit gemeengoed argumenten gegeven want zo denkt en vindt iedereen dat het hoort.
Los van of het idd. zo hoort, wordt degene die er anders mee omgaat, via een andere weg tot een evenredige goede en geloofwaardig beslissing is gekomen, tot een irrealist met een (onbetrouwbaar) wankel verhaal gebombardeerd.
Niet enkel over het überhaupt hebben van SSA- gevoelens. Maar ook de diversiteit die er bestaat hoe hier mee om te gaan. Om maar te zwijgen (wat wij op deze site dus niet willen doen) als het gaat om mensen die al getrouwd zijn en na (enige) jaren geconfronteerd worden met een probleem, één van beide partners heeft gevoelens voor hetzelfde geslacht.
Een paar verschillende invalshoeken
Een veel gehoorde gedachtegang is dat, als je partner SSA-gevoelens heeft en als de hetero partner veel van zijn of haar partner houdt, je deze moet assisteren en aanmoedigen om deze verder te onderzoeken. Het idee is dus slechts gericht op de gay-gevoelens van 1 persoon in de relatie. Dit ondersteunen houdt dan vaak in dat de hetero echtgenoot lijdzaam moet toezien hoe de gay-partner op dating-sites gaat kijken of er idd. een klik gevonden wordt met iemand die de nieuw gevonden gevoelens positief bevestigd en er verheldering ontstaat van wat er precies speelt. Doe je het niet zo dan ontken je de gevoelens van de gay-partner.
Een andere veel gehoorde gedachtegang over de heteropartner die hiermee geconfronteerd wordt (vaak 'out of the blue'), van deze hetero-partner te verlangen om het huwelijk open te stellen (dus niet monogaam te blijven) zodat er toch aan SSA gevoelens ruimte kan worden gegeven. Het is namelijk moeilijk, zelfs onmogelijk, deze gevoelens te onderdrukken. Maar!!! de hetero-partner hoeft dan ook niets te kort te komen.
Omdat iemand zelf er niets aan kan doen SSA te hebben is het grondbeginsel, dat deze persoon zelf dus ook geen keuze (vrijheid) heeft. M.a.w. er wordt dus al beslag gelegd op de gedachte dat je anders met dingen om zou kunnen gaan. Het 'gevoel' moet overhand toegekend worden op directe andere (waardevolle) belangen. Huwelijkstrouw, beloften, monogaam-zijn aan wordt verlegd en ondergeschikt gemaakt ten koste van de heteropartner.
Iemand komt uit de kast na x-aantal jaren huwelijk, fantastisch! Eindelijk kan deze persoon zichzelf zijn en authentiek zijn; de gay hoeft zichzelf niet langer te te ontkennen. Ineens wordt de partner met dit schokkende nieuws geconfronteerd. De hetero-partner vindt het super goed dat de partner eindelijk zichzelf heeft gevonden.
De algemene tendens lijkt te zijn dat je jezelf te kort doet als men trouw blijft aan het huwelijk en zoekt naar manieren om de SSA-gevoelens op een zijspoor te zetten.
Er zijn altijd meer kanten aan een zaak dan alleen het volgen van de meerderheid. Hoe goed bedoeld ook, geeft het ongemerkt ruimte dat we massaal als een soort schaapjes de kudde MOETEN volgen...iedereen de zelfde richting op.
Dat is niet alleen niet goed, maar zelfs gevaarlijk. ​
Het gaat dan niet meer om wat wil ik, en mijn waarden en normen, overtuiging en persoonlijkheid, ja zelfs mijn identiteit, die mij maakt tot wat ik ben en vanuit leef en bivakeer. Maar het gaat dan om te moeten voldoen aan het ideale plaatje van de ander...
Het zet mensen die een andere (eveneens weloverwogen, oprechte evenwichtig overdachte) eigen drijfveer hebben om anders met dingen om te gaan, niet alleen in een hoek, maar het eenheids-denken wordt norm.
Ieder die niet aan dat plaatje voldoet moet zich schamen, verantwoorden en wordt als een vreemde eend in de bijt gezien. ​
Het grappige is dat deze "meerderheid" vaak wel aangeeft heel objectief te zijn, maar toch heel sterk vast blijft houden aan eigen denkwijzen die zij zelf achten goed te zijn voor iedereen.
Dat geeft objectiviteit een heel verwrongen en krampachtig kader, gevormd door de meerderheid van denken.
Eenzelfde soort denkwijze ontdekten we toen we meededen aan een uitzending m.b.t., (naar wij dachten), dit onderwerp. Na knip en plak montage en opgeluisterd met allerlei voice-overs bleek een totaal ander verhaal te zijn ontstaan als dat wij zelf bedoeld hadden.
Maar men (programmamakers), was van mening niets verkeerd te hebben gedaan. Sterker nog, wij zelf waren kennelijk niet goed op de hoogte, want men had een goed verhaal gemaakt en het aan meerdere mensen laten zien die heel positief gereageerd hadden... het "overkoepelende gedachtegoed van de meerderheid dat aangaf dat ons verhaal DUS wel zo in elkaar moest zitten.
In tegendeel, het liet precies zien dat wat volledig in tegenspraak met ons verhaal was. We werden niet begrepen. Voor onszelf gaf het slechts blijk mee te hebben gewerkt aan het maakbare en duwende effect van eenheids-denken die de hele maatschappij constant voorgeschoteld krijgt:
Hun mening, vanuit eigen destructieve/negatieve/geen richting gevende, labeltjes en kadertjes denken.
Een denkkader die niet bijdraagt aan het helpen van mensen, maar mensen die een MOM overwegen eerder met veel vragen en angst voor de toekomst een pad op sturen waardoor deze angst en verwarring alleen maar groter wordt. Waarin red-alert signalen de overhand hebben en het denken van kwetsbare mensen negatief wordt beïnvloed en overwhelmed, met name voor de hetero partner, maar ook de gay die net uit de kast gekomen is:
-
Je huwelijk is gedoemd te mislukken. Ga er maar uit weg... het heeft totaal geen zin. Alle statistieken laten een duidelijk patroon zien.
-
Je partner doet, ondanks wat hij/zij belooft, je echt wel bedriegen! Geloof het toch niet! Geloof je partner toch niet als hij of zij zegt wel van je te houden maar SSA gevoelens heeft.
-
De keuzes die je maakt om je heteropartner lief te hebben, is niet meer dan het ontkennen van jezelf: schijn! Je kunt niet zijn die je niet bent...dat kan gewoon niet! Je seksualiteit bepaalt je zijn en is je identiteit... Voor een Christen worden oprechte keuzes niet meer dan een religieus sausje. De één gewillige onderdanigheid (gay) en een overheersende echtgenoot die claimt(hetero)
-
Jij hetero, jij eist.... jij wil... en je gay-partner is ondergeschikt en dat is meelijwekkend. Terwijl je eigenlijk je gay-gevoelens van je partner zou moeten respecteren en stimuleren zodat deze zichzelf kan vinden en niet hoeft te ontkennen. Sterker nog: Volg je gevoel, je weet dat je je partner iets onthoudt anders! Je doet je partner te kort als je dat niet doet! Je moet tegemoetkomen aan jezelf door de gevoelens van de partner niet alleen te accepteren maar het ook nog aan te moedigen! Vind de vervulling van je zoeken in dat wat je gevoel je zegt: gay gevoelens en seksualiteit kennen gaan boven mijn gevoelens en ons huwelijk.
​- of, denkend tegemoet te komen aan het zo optimaal praktiseren en normaliseren van alle bovenstaande (gemeengoed-ideeën (als je dan toch bij elkaar wilt blijven): Zoek ieder maar een relatie buiten elkaar om, iemand die bij je past! Ha....mogelijk voldoet één persoon voor jullie allebei! Dat is niet enkel de enige manier om je huwelijk in stand te houden maar ook wel prettig zo, dat het kan en mag.
De heteropartner vindt het zelden geweldig dat zijn of haar partner, na jaren van vertrouwen en bouwen op elkaar, huwelijksbelofte, kinderen en toekomstdromen, geconfronteerd wordt met het 'uit de kast komen'. Ze zijn slechts opgelucht dat de achterdocht, na jaren van emotioneel aan de kant gezet zijn, zich nooit goed genoeg voelen, nu voorbij is.
Helaas wordt deze kant maar al te vaak onderbelicht. Vooral als blijkt dat de nu homoseksuele partner dit al vanaf dag 1 wist SSA-gevoelens te hebben, maar hier nooit eerlijk en transparant over is geweest.
Hier komt enorme pijn, verloren jaren en gebroken dromen, afwijzing, woede en enorme verwarring steeds meer aan de oppervlakte. Hetero echtgenoten die (langdurig) getraumatiseerd zijn en zich niet (meer) kunnen voorstellen dat een MOM ook anders kan zijn.
Volkomen begrijpelijk, zeker! Een gelukkige MOM, met wederzijdse liefde, is vanuit dat oogpunt een vrijwel onmogelijk te bereiken doel. Gebroken door ervaringen en uiteindelijke scheiding.
Toch, later blijken zij meestal de "support" voor nieuwkomers, nieuwe lotgenoten te zijn die vele vragen hebben en antwoorden zoeken na de paniek en onrust, die de 'coming-out' dag heeft gebracht, en compleet de weg kwijt zijn en geen uitweg zien.
Het is niet verwonderlijk dat er weinig positieve ervaring te vinden is, maar wel plaats voor een heleboel wrok en boosheid. Nieuwkomers krijgen vaak direct te horen dat een MOM nooit werkt.
Of erger... de positieve verhalen die er wel zijn, worden cynisch afgedaan als onbetrouwbaar. Generaliseren en alles en iedereen over één kam scheren. Met het risico dat, hoe pijnlijk de situatie in eerste instantie ook was in de positieve verhalen, niet elk scenario hetzelfde eindigt. Niet elk huwelijk en niet elke 'homo' is hetzelfde.
Hoe frustrerend het moet zijn om geen (positieve) antwoorden te kunnen vinden op vragen en strijd, binnen een huwelijk die met deze materie op eens tot een halt wordt geroepen, is ons volkomen duidelijk. Toen wij met deze problemen geconfronteerd werden was er vrijwel niets te vinden aan informatie of ervaring of welke de juiste weg is…. Elk afzonderlijk wieltje moest worden uitgevonden, en dat waren er nogal wat.
Nu, voor ons alweer jaren later, is er best het een en ander te vinden. Maar pas op...wijkt men van de norm, het gangbare culturele gedachtengoed, dan is het er allesbehalve eenvoudiger op geworden.
Er was toen vrijwel geen relevante informatie te vinden
en eigenlijk is er nog weinig veranderd.
