top of page

Volgzaamheid...

We bemerken dat er een schrijnende pijn is in een wereld die in toenemende mate steeds individualistischer wordt en het denken over o.a. same-sex attraction en trouw-zijn aan elkaar ofwel een soort vrijheid en losbandigheid in zich hebben die alleen het eigen gevoel en vervulling zoekt. Of bij elkaar blijven, waarbij de één, de ander weer in de kast stopt, waar hij/zij zelf net uitgekomen is....

De kast van onvervulde verlangens, afwijzing en emoties van een gedwongen celibatair leven voor de hetero-echtgenoot waar deze niet voor gekozen heeft. Voor beide partners is het een verschrikkelijk ongelukkige ongezonde toestand, uiteraard uitzonderingen daargelaten.

mondriaanlijntje3.jpg

Het vergt moed en krachtdadig zijn in een wereld waar je bijna opgelegd krijgt dat een MOM niet kan en iedereen de gay-partner tot slachtoffer bombardeert. Die zekerheid en kracht naar elkaar is absoluut noodzakelijk om een nieuw en sterk fundament neer te kunnen leggen. 

Je bent geen slachtoffer van je huwelijk, noch van je voorkeur. Een besluit maak je, en overweeg je samen. Het logische gevolg daarvan is:  een keuze!    

Het gevolg van een keuze is: dat de keuze de basis legt voor elke volgende keuze.  Als beide partners in de MOM elkaar willen en kunnen volgen met volle tevredenheid en overtuiging van dat besluit samen. Hier is niet geaardheid meer het alles overkoepelende hete hang ijzer, maar die belofte en die keuze aan elkaar...

mondriaanlijntje3.jpg

Keuzevrijheid of slachtoffer over je leven.

mondriaanlijntje3.jpg
Niet-heteroseksuele echtgenoten zijn geen andere en/of zwakkere soort mensen.

Het is alsof mensen (therapeuten, maar eigenlijk de meeste mensen in de hedendaagse cultuur) stiekem en onbewust niet-heteroseksuele echtgenoten als slachtoffers beschouwen. Niet in staat om keuzes en beslissingen over zichzelf te maken, vanuit de gedachtegang: Ze hebben deze niet-standaard seksualiteit, en daardoor zijn het gewillige wezens die hun seksuele gevoelens kunnen en moeten volgen.

Op het eerste gezicht lijkt het erop dat deze mensen veel begrip en steun hebben, maar eigenlijk en in diepste wezen, reduceren ze de "niet-heteromens" tot een soort van mindere wezens dan de "hetero soort". 

Omdat waar het van hetero's verwacht wordt dat deze een moreel kompas en de wilskracht heeft om weg te blijven van bedrog en overspel,... is die andere soort mensen, de "niet-hetero": "ach ... ze zijn zo zwak en machteloos.

Die arme mensen kunnen er niets aan doen."

Het wordt als een belediging beschouwd om hen te vragen verantwoordelijkheid te nemen en te dragen voor hun eigen leven en huwelijk. Want dat zou hun identiteit ontkennen, enzovoort.

En het lijkt erop dat sommige (is het maar een deel of zijn het er veel?) Van de niet-hetero's dit verhaal voor zoete koek aannemen.

Ik las over biseksuele mannen in monogame huwelijken die klaagden over hun heteroseksuele partner die hen niet toestond seksuele ontmoetingen met mannen te hebben, naast hun huwelijk. En dat het zo'n ontbering is die ze moeten doorstaan.  â€‹â€‹... Het concentreert zich op dat wat ze niet krijgen, en ze lijken zichzelf als een soort slachtoffer te beschouwen. Maar al te vaak overtuigen ze hun hetero-partner dat ze medelijden moet hebben met het verdrietige slachtoffer waarmee ze schijnbaar getrouwd zijn.

Helaas wordt de hetero-partner daardoor ook een slachtoffer, een slachtoffer van haar liefde in samenwerking met de boodschap dat de gay-echtgenoot een ander en zwak soort mens is.

Er zijn verschillende regels van toepassing, omdat het een ander soort mensensoort is. Of ... zo lijkt het.

Welnu, ik/wij volgen deze gedachtegang niet. Niet-heteroseksuele echtgenoten zijn geen andere en/of zwakke soort van mensen. Het zijn mensen die hun eigen keuzes kunnen en moeten maken. 

Ze moeten af ​​van de gedachte slachtoffer te zijn van hun seksualiteit dat hen geleerd en voorgehouden wordt en waarvan zijzelf evenzo innerlijk van overtuigd zijn geraakt.  

Dat is onze indruk als we die "ik kan er niets aan doen, maar ..." verhalen lees.

Het is alsof de "niet-hetero" de volwassenheid niet zijn ingegaan en verantwoordelijkheid kunnen nemen over hun eigen acties. Het lijkt op een manier die ze hebben gekozen volgens hun eigen vrije wil, maar in plaats daarvan, bevestigen ze cultuur (media, therapeuten, enz.): Het onvermogen van de "niet-hetero" om vrij te zijn en eigen keuzes te maken (d.w..z.: gebaseerd op iets anders dan seksuele gevoelens).

Dus seksuele gevoelens en voorkeuren moeten ruimte krijgen en niet ingeperkt worden…, maar toch... wordt deze keuzevrijheid dan ook gebezigd als het gaat om hetero's?

Wat is de gedachte als ik, heteroman, naast mijn huwelijk ook veel jongere meisjes zou begeren, zou ik dan diezelfde sympathie krijgen in de media of de algemene opinie???

Punt is, media/cultuur/opinie stimuleert over het algemeen niet-hetero's om zich slachtoffer te voelen, niet in staat om iets aan hun gevoelens te doen, en hen juist deze keuzes af ​​te nemen. De gay zelf raakt hier ook van overtuigd en wordt daadwerkelijk het slachtoffer van de eigen gedachten. 

Het vermindert de waarde van de niet-heteroseksuele persoon, helpt niet tot ontplooiing, maar bereikt juist het tegenovergestelde.

Eigenlijk is cultuur en publieke opinie, en als gevolg daarvan de gay zelf, die weer hokjes creëert en labeltje opplakt... waar ze net uit de kast kwamen. Als willoze slachtoffers worden ze hooguit in een andere kast gezet, een ander hokje.... en geloven we met z'n allen dat dat nog goed is ook. 

Hoe wild wil je het hebben. 

mondriaanlijntje3.jpg

Geïnteresseerd om  verder te lezen?

bottom of page