Not Yet Oriented...
maar gaan voor samen = ik EN jij
Ik besefte slechts deels wie hij, mijn echtgenoot, was. Mijn seksuele voorkeur bepaalde mijn identiteit niet volledig, maar nam wel een centrale plek in ons huwelijk in. Wat moest ik doen met die ontbrekende schakel die me “compleet” leek te maken?
Ik kon niet negeren wat ik diep van binnen wist, wat ik in mezelf had geaccepteerd als een deel van wie ik ben. Iets dat ik dacht dat alleen van mij was — iets waarop hij eigenlijk geen invloed mocht hebben, omdat het míjn verhaal was. Maar precies dát voorzichtige afschermen bleek onbewust de kern van onze relatie. In wezen had ik de deur naar mijn emotionele binnenwereld gesloten.
Dat afsluiten — dát — is het wezenlijke waar ik volledig aan voorbij ging. En ik onderschatte hoe diep het gemis en de leegte ook voor hem geweest moesten zijn.
Toen ik koos om ons huwelijk voort te zetten, koos ik ook voor het verlangen naar gedeelde intimiteit en geborgenheid. “Twee worden één” is niet alleen een mooi ideaal of een inspanning. Het betekent dat zelfs dat innerlijke deel van mij, dat ik zo zorgvuldig wilde beschermen, onderdeel mag zijn van het “samen.”
Onmisbare waarden voor samen zijn
-
Eén voorkeur krijgt geen voorkeurspositie
-
De behoefte van de één weegt niet zwaarder dan die van de ander
-
Liefde is méér dan wandelingen, films of gesprekken
-
De ware uitdrukking van liefde is verlangen — elkaar kennen en gekend worden, ook op intiem niveau
-
Seks is geen plicht, geen prestatie, maar een natuurlijke uiting van wederkerigheid
-
De keuze gaat niet alleen over het huwelijk voortzetten, maar over de persoon voor wie je koos
Een gebrek aan inzicht in dit onderscheid kan een Mixed-Orientation Marriage net zo kwetsbaar maken als het vasthouden aan je voorkeur als kern van identiteit.
Prominente hinderlijke obstakels
Er zijn twee denkpatronen die essentieel zijn om te herkennen:
-
Je persoonlijke denkkern
-
Het (samen) bouwen van je huwelijk rond de gevoelens die bij beiden kunnen spelen
Zij vormen de grootste hindernissen die de ontplooiing van een MOM-relatie kunnen belemmeren. Ze beïnvloeden het denken zodat je vast blijft zitten in spanning, conflicten over seksualiteit en in het toelaten van intimiteit.
Tegelijkertijd hebben je als echtpaar juist ruimte, creativiteit, speelsheid en openheid nodig. Ruimte om te groeien, buiten de cirkel van commotie, verwarring en pijn. Ruimte om opnieuw vertrouwen en eenheid te vinden in de keuze die je voor elkaar maakte — in het leren toelaten en kennen van elkaar.
Ik (enkelvoud, 1e persoon)
Een belangrijk begin is zelfreflectie. Het gaat — en dat blijft — om keuzes. Keuzes die ik voor mezelf gemaakt heb en, al doende, ben gaan volgen. Keuzes die trouw blijven aan wie ik in de kern ben, los van alle voorkeuren of gevoelens.
Verantwoordelijk, liefdevol, eerlijk, creatief, toegewijd, trouw — met een verlangen om als Christen mijn beloften, waarheid en openheid waar te maken.
Samen vormen ze de vingerafdruk van mijn wezen: de totaliteit van wie ik werkelijk wil zijn.
Desondanks was er een emotioneel gat, noem het gevoel, waar ik niet zo goed mee uit de voeten kon. De ruimte waar mijn SSA-gevoelens binnen ons huwelijk hun grip bleven houden. Ik had weliswaar gekozen voor mijn man en besloten en dat mijn SSA geen prioriteit had, maar: "wat moest ik dán met mijn SSA-gevoelens?" Beweren dat die gevoelens niet bestonden zou onterecht zijn. Hierover meer op de pagina: 'Ownership'.
Maar een paar opmerkelijke details kwamen daardoor aan de oppervlakte.
Als ik mijn beloften, of de liefde voor mijn man, minder waarde zou geven dan mijn gevoelens, zou ik tekortdoen aan mezelf én aan ons huwelijk. Als hij geen prioriteit had, als ik hem niet werkelijk lief kon hebben, zou uit elkaar gaan de enige eerlijke weg zijn.
De nadruk leggen op één moeilijk onderdeel van mezelf — mijn seksuele voorkeur — zou egocentrisch zijn: niet eerlijk, niet liefdevol, niet trouw. Dat is geen liefde, dat is claimen. (Kernblokkade 1)
Liefhebben zoals hij mij liefheeft betekent teruggeven. Zorg dragen voor dat waarvoor je verantwoordelijk bent — niet alleen om te ontvangen, maar ook om te geven.
Eveneens stond hij in zijn eigen worsteling: voor hem was het niet vanzelfsprekend dat gevoelens voor vrouwen “prettig” zouden zijn — dat betekende extra wederzijds begrip.
We/wij (meervoud, 1e persoon)
Ik zat gevangen in een denkruimte met twee opties:
(a) erkennen dat ik lesbisch ben en mezelf niet mag ontkennen, of
(b) mijn gevoelens ondergeschikt maken aan het belang van ons huwelijk.
Het is precies wat de maatschappij lijkt te suggereren: als je je gevoelens niet volgt, ontken je jezelf.
Zie daar: 2e KERN-blokkade:
Want het houdt de grip dominant om: 'MIJN' ssa-gevoel, zoals een aapje dat de “banaan in de pot” niet wil loslaten. Maar: er was toch een andere keus?
Die van: Verder willen met mijn echtgenoot?
Toen ik ontdekte dat ik wél een vrije, grenzeloze keuze had, veranderde alles. Ik werd zelf verantwoordelijk voor wat ik belangrijk vond — wat ik wilde, dacht en waar ik voor wilde gaan. Dat was geen verlies van mezelf, geen ontkenning van mijn seksualiteit.
Mijn eigen denken (omsloten door SSA: daar kan ik geen afstand van doen) weerhield mij om te genieten van zijn liefde en intimiteit. Kan het zijn dat je uit angst om te willen liefhebben, zelf de emotionele deur op slot houdt? Als een geheime deur, die ik gesloten hield.
Onze relatie werd om de ontbrekende en afgewezen gevoelens heen gebouwd.
Ik begreep dat ik zélf de beperkende factor was, en de sleutel in handen had. Alleen ík kon de deur weer openen.
Want ik kán houden van wie ik wil. Het is mijn keuze. Mijn leven. Mijn voorkeur.
Kiezen voor een huwelijk doe je uit liefde — voor elkaar, met elkaar. Omdat je het wíl. Omdat je blij bent met de ander, en hem lief wilt hebben. Zo’n keuze kán geen beperking zijn; het is een katalysator voor iets moois.
Toch bleek die beklemmende factor zich stilletjes verlegd te hebben: we bouwden de relatie om de gemiste of afgewezen gevoelens heen.
Rekening houden met..., elkaar wel volledig accepteren maar toch... Verlangens van beide die nooit helemaal beantwoord worden... Pijn die nooit helemaal kan worden weggenomen. Volledig gekend willen zijn door de ander maar net niet voldoende is. Alles danste ongemerkt enkel om de claim van 'mijn SSA en het 'dealen' met dat aspect voor ons beide. Ieder op ons eigen eilandje met gevoelens die geen vervulling vonden in ons 'samen-zijn'.
Dat inzicht was voor mij een keerpunt. MIJN ssa was niet bepalend. Want liefde betekent dat geen van beiden in de kast hoeft te blijven zitten met gevoelens, pijn of tekortkomingen.
Huwelijkskern
Die tweede kern- lees: blokkade - ligt besloten in het hart van een huwelijk — in de ruimte waar wij als echtpaar vorm geven aan wat liefde, trouw en verbondenheid werkelijk betekenen. Ons huwelijk was geen statisch gegeven, maar een voortdurend proces van zoeken, begrijpen en opnieuw leren toelaten.
Te lang dachten we dat elkaars realiteit accepteren genoeg was, dat liefde vanzelf haar weg zou vinden. Maar we verkeerden in een misvatting. We misten echte, voelbare verbinding — verbinding die ontstaat wanneer harten durven toelaten, niet uit plicht maar uit verlangen.
We hadden liefde, maar de bodem om daarop te bouwen was uitgeput. We liepen als het ware door elkaars tuin, probeerden haar mooi te houden, maar vergaten om de grond te verbeteren en de hekken er tussenuit te halen.
Er was geen ruimte voor speelsheid, nieuwsgierigheid, voor herontdekking in intimiteit en vertrouwen.
Want getrouwd zijn is niet slechts een staat van zijn — het is een werkwoord. Het vraagt aandacht, moed en bereidheid om je aan over te geven. En juist binnen een huwelijk waarin seksuele voorkeur niet vanzelfsprekend samenvalt met de partner die je liefhebt, wordt dat proces nóg intenser.
De crux...
De vergissing zat in het herstellen van wat ooit was — alsof we het verleden konden herscheppen terwijl we allebei veranderd waren. Ik was niet dezelfde persoon, en Bert voelde zich op momenten emotioneel afgewezen. We probeerden te reconstrueren, maar liefde vraagt geen reconstructie; liefde vraagt vernieuwing.
Niet door het oude te herstellen, maar door het nieuwe te omarmen.
Niet door het gemis te vermijden, maar door het verlangen te herdefiniëren.
Zonder de prioriteit van 'MIJN' ssa, maar door een waardevoller belang: acceptatie van ONZE liefde voor elkaar.
Door het benoemen van pijn, het erkennen van wat ontbrak, en het kiezen van wat we wél wilden behouden, ontstond er ruimte — een plek waar openheid, vergeving en eerlijkheid de basis werden. In die kwetsbare zone begon iets onverwachts te groeien: een hernieuwde aantrekkingskracht, een verlangen dat wás gebaseerd op vertrouwen, wederzijdse erkenning en liefde die niet onder ‘moeten’ zat, maar bloeide onder ‘mogen’.
We ontdekten dat intimiteit niet enkel fysiek is, maar voortkomt uit de keuze om elkaar werkelijk te zien — en dat seksuele verbondenheid kan opbloeien wanneer ze rust op wederzijds respect, openheid en toewijding.
Er ontstaat juist ruimte en vrijheid wanneer je beide het gebod loslaat van 'we kunnen niet anders'.
Dat is geen beperking, maar de bron van vrijheid, richting en oriëntatie!