Not yet oriented...
maar gaan voor samen = ik EN jij
Het bleef mijn last, mijn eigenheid, mijn uitdaging, mijn innerlijk besefte maar gedeeltelijk wie hij, mijn echtgenoot, was...
Oke, mijn seksuele voorkeur was niet allesbepalend voor mijn identiteit, het had nog steeds een centrale positie binnen ons huwelijk. Wat moest ik doen met deze ontbrekende schakel die mij compleet zou maken? Ik kon niet negeren waar ik in wezen mijn antwoord in had gevondenen binnen mezelf had geaccepteerd als een deel van mezelf.
Er bleef daardoor een soort van gemis, een leegte. Iets waar mijn echtgenoot eigenlijk geen invloed op moest hebben, omdat het van mij was. Het bleef een essentieel element dat de vorm van onze relatie bepaalde en in aanmerking moest worden genomen. In wezen betekende dit dat de deur naar mijn emotionele innerlijk gesloten was.
Dit is het allerbelangrijkste aspect waar ik volledig aan voorbij gedaan ben en de diepte, leegte en gemis voor de ander, onderschat heb.
Een keus voor voortgang van ons huwelijk en dus mijn man, betekent ook een keus voor verlangen naar gedeelde intimiteit en geborgenheid. Twee worden één is niet alleen een goede intentie en je beste beentje voorzetten. Het is meer dan de beste soulmates ter wereld zijn...maar kom niet aan wat ik innerlijk voel. Dat is inherent aan een gaan voor samen.
De voorkeur van de één gaat niet boven die van de ander. De behoefte van de één is niet belangrijker dan die van de ander.
Liefde is niet slechts een mooie wandeling en 's avonds samen op de bank gezellig naar een film kijken of met een wijntje er bij diepzinnige gesprekken hebben. Ook de liefdevolle zorg samen voor de kinderen is niet de enige reden. Het resultaat van diepe liefde tussen twee mensen is het verlangen, een reageren op elkaar in intimiteit, elkaar kennen en gekend worden in seksualiteit. Seks is slechts een natuurlijk en spontaan gevolg daarvan. De keuze is niet alleen voor je huwelijk, maar voor je man. Degene met wie je trouwde. Het hebben van geslachtsgemeenschap of intimiteit komt daaruit voort.
Het ontbreken van inzicht in onderscheid daarin is net zo schadelijk is voor een Mixed-Orientation Marriage als het vasthouden aan je seksuele voorkeur als de enige en belangrijkste definitie van je identiteit.
Er zijn twee verschillende kernen die van belang zijn om te herkennen. Blokkades die voortgang beletten. Beperkende factoren die het denken negatief beïnvloeden en waardoor je lijkt vast te zitten in het behouden van spanning en conflicten rond seksualiteit en het toelaten van intimiteit binnen het huwelijk.
Terwijl je als echtpaar juist ruimte, creativiteit, speelsheid en openheid nodig hebt om op te bouwen en te groeien. Weg uit de ontstane commotie, verwarring en pijn, naar (opnieuw) vertrouwen en eenheid creëren in de keuze die je voor elkaar maakt en elkaar in wil leren toelaten en kennen.
Centrale kern en begrenzing
Persoonlijke denkkern
Het ging (en gaat nog steeds) om keuzes maken, die ik voor mijzelf overwoog en (al doende lerend als de juiste te zijn) ben gaan navolgen.
Tenminste... als ik trouw wil zijn aan wie ik in eerste plaats ben, los van welke voorkeur en gevoelens dan ook: Verantwoordelijk, liefdevol, eerlijk, redelijk intelligent, creatief, toegewijd en trouw willen zijn, mijn Christen-zijn en daarin gemaakte beloftes, waarheid en openheid enz. In feite de vingerafdruk van wie je in totaliteit bent. Dat is de totaliteit van wie je echt wil zijn.
Het zou mijn “totale zijn” ontkennen EN de waarde van mijn huwelijk te kort doen door gemaakte beloften en de liefde voor mijn man niet net zo kostbaar te vinden in wat bij mij hoort.
Als mijn partner niet tot die categorie hoort en minder prioriteit heeft, of hem niet lief kan hebben, is de enige optie om uit elkaar te gaan.
Simpel en alleen het belang leggen bij een extra (lastig) onderdeel van MIJ is egocentrisch. Niet eerlijk, toegewijd of trouw. Dat heet claimen. Daarentegen: liefhebben zoals hij mij liefheeft is ook om dat terug te geven. Trouw zijn en zorgdragen voor dat waar je verantwoordelijk voor bent. Dat voorrecht is niet slechts voor mij om te ontvangen van mijn partner.
De keuze voor 2 = wij
Onze relatie werd om de ontbrekende en afgewezen gevoelens heen gebouwd.
De benauwende denkgevangenis: Ik heb maar twee mogelijkheden: (a) Lesbisch en ik kan/mag mezelf niet ontkennen of (b) mijn gevoelens ondergeschikt maken aan ons beider belang.
Dat is wat de maatschappij ook suggereert, bijna oplegt als je niet je gevoelens naloopt: dan ontken je jezelf. Het zette me vast zoals een aapje die vasthoudt aan de "banaan in de pot".
De verandering kwam toen ik ontdekte dat ik een vrije en onbegrensde keuze heb. Ik zelf ben baas over wat ik belangrijk vind. Wat ik wil, denk en waar ik voor wil gaan. Dat is mijn verantwoordelijkheid en persoonlijkheid. Ik verlies of ontken mezelf helemaal niet, noch mijn seksualiteit of voorkeur als ik dat als uitgangspunt gebruik.
Mijn eigen denken (= door die seksuele gevoelens kan ik niet anders) weerhield mij om te genieten van zijn liefde en intimiteit. Ik ging als het ware een tweede deur open die daarvoor was afgesloten: Kan het ook zijn dat je de emotionele deur afsluit om te willen liefhebben?
Ik was mijn eigen limiterende factor om mijzelf te geven of te durven genieten van seksualiteit en intimiteit. Ik kan alleen de deur naar de ander open zetten als ik het zelf werkelijk wil. Ik kan houden van wie ik wil! Het is mijn keus. Het is mijn leven. Het is mijn voorkeur.
Als je kiest voor een huwelijk doe je dat vanuit liefde, vanuit jezelf, voor elkaar, met elkaar, omdat je het wil, blij mee bent en lief wil hebben zoals je elkaar belooft hebt. Het beoogt juist, als een katalysator, een positief effect. Maar de benauwende factor op de kern van ons huwelijk die een belangrijke plaats in nam, had zich als het ware verlegd en uitvergroot door onze relatie om óf de ontbrekende óf de afgewezen gevoelens heen te bouwen.
​
Rekening houden met..., elkaar wel volledig accepteren maar toch... Verlangens van beide die nooit helemaal beantwoord worden... Pijn die nooit helemaal kan worden weggenomen. Volledig gekend willen zijn door de ander maar net niet voldoende is. Alles draaide (ongemerkt) om mijn onderdeeltje 'centrale kern.'
Dit was voor mij een heel belangrijk eyeopener. Het beeld dat ons huwelijk zou moeten dragen zou een andere moeten zijn. Eén waarin niet alleen MIJN zijn en functioneren bepalend was. De prioriteit van een huwelijk moet liefde zijn die elkaar draagt. En liefde betekent dat geen van beide in de kast zit met gevoelens, overwegingen, pijn en tekortkomingen.
​
Er ontstaat juist veel meer vrijheid en ruimte wanneer je jezelf geen gebod op legt van "ik kan niet anders". Daar begint: jezelf als compleet persoon accepteren in wie je bent en werkelijk wilt zijn. Om daaraan gevolg te kunnen geven waar je voor wil gaan, en keuzes voor maakt.
Dat is fundamenteel en volledig oriënteren.