Wie Zijn Wij...
Mijn geliefde is van mij en ik ben van hem
Bert en Linda, bijna 38 jaar getrouwd, hebben vier volwassen kinderen en een mooi stel kleinkinderen.
Ons huis draagt de naam "Ta Panta, Charitos," wat zoveel betekent als "Alles, Genade." Hiermee willen we de genade benadrukken die we gedurende onze gezamenlijke reis, stap voor stap, met vallen en opstaan hebben ontdekt. We willen uitdrukken dat we alles door genade uit Zijn hand hebben mogen ontvangen.
We hebben heel wat ervaringen opgedaan, zowel mooie momenten als uitdagende obstakels die niet gemakkelijk waren om te overwinnen.
En toch... bewust worden dat God ons onvoorwaardelijk liefheeft door Zijn Zoon gaat zo diep en is zo rijk... Het blijkt een ruimte te zijn waarin vrijheid om te bewegen en acceptatie geen tegenpolen zijn, maar elkaar juist versterken.
Een korte vogelvlucht
We zijn nog best jong als ons huwelijk begint, 21 en 19 jaar oud. Aanvankelijk dachten we dat de problemen waarmee we te maken hadden voortkwamen uit de negatieve invloed van Linda's beschadigde opvoeding, wat leidde tot een volledig gebrek aan begrip van liefde, seksualiteit en intimiteit. Ons huwelijk was, naast vele mooie momenten, ook een periode waarin we moeite hadden elkaar te vinden en te ontdekken wat belangrijk was voor ons beiden.
Bert :
Als iemand me vele jaren geleden had verteld dat er licht aan het einde van de tunnel zou zijn en dat ik opnieuw gelukkig zou worden... ach, misschien zou ik het niet eens hebben geloofd. Toch zou ik me er waarschijnlijk aan hebben vastgeklampt als een laatste redmiddel. Al was het maar om iemand te hebben om mee te praten, iemand die de persoonlijke impact begreep van deze 'coming-out'.
Enerzijds voelde ik me niet echt erkend, fysiek als man. Het was alsof ik in stilte werd afgewezen. Aanvankelijke beloften leken plotseling niets meer waard, als lucht die uit elkaar viel. De liefde die ik gaf vond niet de weerklank zoals bedoeld was. Het goede en mooie leek te landen op onvruchtbare grond.
Het heeft veel tijd gekost om te genezen, weer kwetsbaar te mogen zijn, voluit lief te durven hebben en het vertrouwen te herwinnen.
Linda :
Er begon een onverwacht pad met de ontdekking van dit ontbrekende stukje. Als een legpuzzel die we al zo lang probeerden af te maken.
Verliefd worden op een vrouw en ontdekken dat dit veel vragen en 'waarom's' in tekorten in gevoelens beantwoordde, bracht een euforische en ongekende roes. Het voelde als een duik in een koel zwembad, de finishline na een lange zwerftocht van 'wat is er toch mis met mij' en 'niet kunnen voldoen'.
De jaren na mijn coming-out als vrouw met SSA (of misschien kan ik beter zeggen, mezelf vinden en geconfronteerd worden met dat feit), werd ons huwelijk in eerste instantie volledig door elkaar geschud. Maar het bracht daarna wel vaste grond waaruit langzaam de gelukkige situatie waarin we ons nu bevinden kon ontwikkelen.
Elkaar de huwelijksbelofte opnieuw bevestigen in trouw-zijn aan ,- en liefde voor elkaar, was niet het eindpunt. De relatie groeide verder en dieper. Uiteindelijk tot iets beters dan het alle voorgaande jaren geweest was. Wij, Bert en Linda, leven in een MOM.
Een "Mixed Orientation Marriage", kortom hij hetero, zij met een seksuele voorkeur voor vrouwen. Maar samen zijn wij twee mensen die elkaar volkomen accepteren en van elkaar houden zoals het oorspronkelijk bedoeld was. Hoewel het in het begin alleen maar "mixed feelings" waren en totaal geen "oriëntatie" over welke weg we hierin moesten gaan.
We hopen dat dit alles uitnodigt om verder te lezen. Mee te wandelen langs de vragen, onzekerheden en overwegingen die een situatie als deze meebrengt. Hopelijk dat één en ander ook stof tot nadenken geeft. Misschien zelfs tot het loslaten van sommige hardnekkige labels en denkwijze die zo zachtjes aan gemeengoed zijn geworden en helaas vaak een muur bouwt en een weg samen eerder afsluit dan ontsluit.
Niet als een pleister op de wonden of truckje om een MOM te laten slagen.
We willen laten zien dat een MOM succesvol kan zijn en alle verwachtingen overtreft voor hen die een MOM overwegen en zich beide daarvoor willen inzetten.
Niet als pleister op de wonden of hét truckje om een MOM te laten werken om zo toch maar samen in een huis te kunnen bivakkeren. Maar wat als doel heeft een brug te bouwen naar elkaar die gefundeerd is in het wederzijdse verlangen elkaar te accepteren met wederzijds en evenredig respect. Let wel: dat geldt dus twee kanten op.