(M)ogen zien
Portret van een persoonlijk verhaal
Deze website streeft ernaar niet alleen aandacht te besteden aan huwelijk en relatie, maar wil m.n. nadruk leggen op het belang van kernwaarden zoals belofte, vertrouwen en acceptatie als essentiële ingrediënten.
Maar al te vaak wordt seksuele voorkeur gelijkgesteld aan volledige authenticiteit. Het is echter duidelijk dat ons verhaal, hoewel dit aspect belangrijk is, nog meer evenzo belangrijke aspecten omvat en dat deze twee zaken niet identiek zijn.
In vergelijking met degenen die hun seksualiteit en voorkeur van jongs af aan (leren) begrijpen en keuzes maken, was mijn weg wat ongebruikelijker. Maar juist daardoor heeft het mij meer inzicht gegeven in wie ik wil zijn, hoe ik ben en hoe ik met zulke zaken wil omgaan.
Echt zijn, authentiek zijn, oftewel trouw zijn aan jezelf en aan je morele waarden, waarbij keuzes niet vrijblijvend zijn en geen eenrichtingsverkeer is, heeft me veel geleerd en opgeleverd. Natuurlijk speelde ons geloof hierbij een belangrijke rol. Dat is overigens niet verrassend, want het is ook een integraal onderdeel van wie we in totaliteit zijn. Ik durf zelfs te stellen dat dit mij dichter bij mijn echte-zelf en doel heeft gebracht.
Voor alle duidelijkheid:
- Er geen sprake is van genezing van homoseksuele gevoelens, maar een belangrijkere genezing: die van een beschadigd hart.
- Er geen juk is waarmee ik mijzelf het geluk ontzeg, en ons huwelijk als een soort farce voortgaat, omdat blijdschap maar heel beperkt zou zijn. Tenslotte schuilt achter de voordeur: het steeds weer 'strugglende' onderliggende, onder het tapijt geschoven, gevoel, dat eigenlijk verlangt naar (in mijn geval) een vrouw om van te houden. M.a.w. Beknelt door geloof en huwelijksbanden, tja...want die zijn heilig.
- Het gaat niet om gefrustreerd een harnas te dragen dat verstikkend werkt. Noch m.b.t. seksuele voorkeur, noch als Christen. Het is echter wel mijn verantwoordelijkheid om met waarheid en oprechtheid om te gaan met dat wat mij is toevertrouwd. Die keuzes daarvoor beginnen altijd bij jezelf.
Hij gaat met ieder persoonlijk Zijn eigen weg.
Opgegroeid in een christelijk gezin, althans, zo moest het lijken, vooral voor de buitenwereld, was veel onrust en weinig liefde. Tegenover de boodschap "je mag er zijn" stond "ik wou dat ik nooit kinderen had gehad." Mijn moeder leed aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis.
Ik denk dat ik daardoor, als jongvolwassene bleef steken in Of ik er überhaupt WEL mocht zijn,…. Wel voldeed en gewenst was. Of wat het betekende om werkelijk van iemand te houden. Jezelf te leren kennen qua eigenwaarde en schoonheid en gewenst zijn. Bevestigd-, en gekend-zijn waren behoorlijk vervormd als wezenlijke kenmerken voor persoonlijke groei om seksualiteit en mens-zijn te ontwikkelen. Het is er allemaal niet geweest.
Ook qua geloof in God. Theoretisch wist ik alles best wel, maar praktisch? Hoe graag ik het ook wilde geloven, als mijn ouders al niet van mij hielden waarom zou GOD dat dan wel doen?
Afwisselend in een dal jammerlijk te kort schietend en afgewezen door God, dan weer in de zogezegde zevende hemel. Och, ik heb wat keren mijn hart aan de Heer gegeven. Ik snapte gewoon niet hoe Zijn liefde mij daarin echt kon accepteren.
Ik worstelde lange tijd met intimiteit en seksualiteit en verweet mezelf dat er wat mis was met mij. Uiteindelijk belandde ik hierdoor in een langdurige en ernstige depressie, wat een zware last legde op ons gezin, met allerlei nare gevolgen van dien.
Daarom besloten we relatietherapie te proberen.
Initieel had ik niet de indruk had dat het iets zou veranderen maar dat bleek een misvatting, maar daarvoor was eerst individuele therapie nodig. Ik leerde langzaam maar zeker mezelf te accepteren en te erkennen. Ik was meer dan wat mijn jeugd me had doen geloven. Oude denkpatronen werden doorbroken en ik begon mezelf geleidelijk aan te zien als een volwaardig persoon.
Uiteindelijk kon ik mijn schouders weer onder het normale leven zetten.
Een belangrijke deur.
Het keerpunt kwam toen ik opnieuw mijn hart aan de Heer gaf, volkomen onverwacht, door een gebeurtenis die mijn jeugd en mijn geloof recht tegenover elkaar plaatste en me behoorlijk uit balans bracht. Ik eindigde huilend in mijn auto en bracht simpelweg mijn valkuilen bij Hem, omdat het me gewoon niet lukte om Hem vast te houden, en er iedere keer een bak met twijfel werd aangeboord.
Misschien was het niet zozeer dat Hij die twijfel wegnam, maar eerder dat Hij me genoeg moed gaf om te geloven.
Genoeg om mijn eigen neerwaartse manier van geloof te doorbreken.
Ik weet dat ik sindsdien nooit meer getwijfeld heb aan Zijn liefde voor mij. Hij bevrijdde me van de beklemmende greep die het op mij had gehad, waardoor ik eindelijk verder kon...
'Echt', een simpel woordje maar met enorm veel gewicht. Echt. Datgene wat ik al die tijd had gezocht, wilde zijn. Echt, gewenst, voldoende en er mogen zijn, onvoorwaardelijk.
Al met al hebben deze gebeurtenissen ervoor gezorgd dat ik heel anders in het leven kwam te staan. Veel zelfverzekerder. Langzaamaan mocht ik gaan beseffen wat genade van God, ook voor mij, zonder prijskaartjes en onvoldoendes, betekende. Hij hield van mij en wilde daarom aanwezig zijn in mijn leven.
Ook kon ik mijn gevoelens beter plaatsen. Op een gegeven moment merkte ik dat ik verliefd werd op een vrouw. Allerlei nieuwe en onbekende gevoelens kwamen in mij naar boven en natuurlijk bracht dat ook verwarring met zich mee. Ik was getrouwd en hield van mijn man die altijd voor mij was geweest, ondanks onze problemen op het gebied van intimiteit en seksualiteit.
Dit was zo anders. Sprankelender, ontspannend.
Gevoelens die ik me niet herinnerde uit mijn verkeringstijd, maar die ik wel heel sterk voelde. Het liet me niet los en voelde opwindend en spannend. Ik verlangde ernaar haar te ontmoeten of naar een foto van haar te kijken. Ik luisterde naar liedjes die me aan haar deden denken en voelde me als het ware met mijn hart in een andere wereld.
Een goede vriendin adviseerde me om deze speciale gevoelens voor mijzelf te houden, als ik niet van plan was er gevolg aan te geven. Het zou ons huwelijk onnodig in gevaar brengen. Toch besloot ik na een paar weken precies het tegenovergestelde te doen. Het voelde vreselijk om geheimen voor Bert te hebben en hij had het recht om dit te weten.
Dit was het antwoord op de langdurige problemen die we hadden gehad, een puzzelstukje dat op zijn plaats viel na jaren van ontbrekende gevoelens op seksueel gebied. Ik was eigenlijk blijer met het feit dat dit stukje eindelijk duidelijk werd dan met de realiteit van de verliefdheid zelf. Het voelde niet eens vreemd, eerder logisch en natuurlijk, en verklaarde zoveel...
Vanaf het moment dat ik besefte dat ik een voorkeur had voor vrouwen, begon het een eigen leven te leiden en mijn gedachten te bepalen.
"Daarom voelde intimiteit en seks een strijd met mezelf! Daarom werd ik niet opgewonden van mijn echtgenoot!
Het was verklaarbaar en concreet, en daarmee de enige manier om met het probleem om te gaan. Ik ben lesbisch. Ik kon niet anders.
Het heeft even geduurd voordat ik een beter fundament kon leggen onder deze gedachtegang en op het punt kwam waarop "ik kon ook niet anders" niet OOK betekent: "ik kan niet anders". Alsof je willoos bent overgeleverd aan je gevoel.
Ik kon toendertijd niet anders nee. Er stonden te veel zaken in de weg om een juist zicht te hebben op de moeilijke verzameling van factoren die evenzo een belangrijke rol speelden. Zaken die zich opstapelden en door een gevoel van onvermogen en onwetendheid en niet op de juiste manier beantwoord werden. Zaken zoals minderwaardigheid en 'wie ben ik?' Niet weten wat liefde wel inhoudt, onmacht...wat is seksualiteit...eenzaamheid...wat is houden van....enz.
Zelfs als ik wel mijn 'voorkeur' had herkent toen, maar niet met de rest van innerlijke twijfel en complexiteit van alles (waaronder ontdekken wat voor impact heet heeft om opgevoed te worden door iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis) OOK mijzelf maar half had geaccepteerd: slechts op het punt die mijn gevoel (misschien maar even) een beetje beter had doen voelen.
Ik heb zo'n vaag vermoeden dat God ook vond dat ik dat moest inzien om bij werkelijke goede paden te komen om te bewandelen. Of mezelf als totaliteit te aanvaarden.
Er is onderscheid tussen identiteit en seksuele voorkeur: Het is iets wat je hebt en niet iets wat je bent.
Evenzo belangrijk is getrouwd zijn, ook iets wat bij mij hoort, raakt en waar ik vol overtuiging voor gekozen had. Ik had er helemaal geen behoefte aan om mijn gezin of huwelijk op te geven. De vraag wordt dan: kan je dit probleem samen, binnen het huwelijk, vormgeven? En we kozen om samen verder te gaan.
De gevoelens verdwenen hierdoor niet zomaar en hadden hun weerslag op onze relatie. Langzaam maar zeker werd mijn denkkader steeds beperkter. Het "ik" zocht eigenlijk voortdurend bevestiging, goedkeuring en validatie van gevoelens.
We hebben veel gepraat samen en zochten naar antwoorden, maar vaak vanuit een soort morele geruststelling om het gevoel van hulpeloosheid te bevestigen waar mijn man maar bij moest aansluiten en zich aan moest aanpassen. Ook sociale media benadrukten steeds meer: je bent wie je bent, je moet je gevoelens niet onderdrukken, anders ontken je jezelf. Ga verder met onderzoeken, doe er iets mee...
Het werd dus onvermijdelijk een centraal punt. Ergens schuif je steeds meer aan bij je gevoel van gemis.
Het ging steeds minder om het antwoord gevonden te hebben; maar om een soort van bereidwillige last met de beste bedoelingen dragen in de relatie. Ik wilde niet uit elkaar gaan. Mijn man was altijd de rots in de branding geweest. Ik realiseerde me echter niet dat ik hem daarmee, zonder het expliciet te zeggen, toch veel pijn deed en zelfs van me afduwde.
Het heeft even geduurd voordat ik die onderliggende stroming in mijn gedachten opmerkte.
Toch was dit direct het resultaat van een weekend waar we aan deelnamen en een zinnetje dat zomaar terloops voorbij kwam: "Je mag Christus in de ander naar boven halen."
Man en vrouw, het verschil tussen relatie en huwelijk. De liefde van Christus voor de gemeente die gelijk is aan de liefde tussen man en vrouw. Het voelde als het klikken op een link op een website.
Ik herkende voor het eerst Bert voor wie hij echt was en waar ik de diepe waarde eigenlijk nooit tot me door had (kunnen) laten dringen. Als vanzelfsprekend aanwezig terwijl ik te veel bezig was met mijn eigen-zijn en vorming.
Dit was de link die ik nodig had; http dubbele punt slash slach: “Bert is trouw en Ik heb hem aan jouw gegeven.” Op de een of andere manier was dat mijn ingang van erkennen waar ik tot dan toe geen oog voor had gehad. De sleutel voor de deur naar mijn emotie en hem kon binnenlaten.
God genas daar niet mijn voorkeur, maar mijn bewustzijn, nieuwe waarden die door de kromme beeldvorming vanuit mijn jeugd nog steeds hadden ontbroken.
Prioriteiten voor elk huwelijk, waar je samen voor kiest, maar vooral voor een MOM. Anders moet je de keuze om samen door te gaan niet maken.
De belofte van trouw die je elkaar hebt gegeven is geen verplichting. Het is totale acceptatie.
Liefde die elkaar draagt en niet wil weerhouden. Geen van beide gevoelens, voorkeuren, pijn of tekortkomingen blijven verborgen. Het omvat ook een echte emotionele verbondenheid die de ander volledig wil begrijpen zoals die is. Ik begon te begrijpen hoeveel waarde ik voor Bert had en hij voor mij.
Dit begrip bracht een directe innerlijke verandering teweeg en ik voelde het verschil in mezelf. De terughoudendheid was gewoon verdwenen. En seks... het voelde wezenlijk anders, tot in de kern. De eerste keer was een overweldigend gevoel van samenzijn, van schoonheid en kwetsbaarheid, van geliefd zijn en geliefd voelen. Gewoonweg geweldig. Volledige acceptatie en echt elkaar kennen.
Een nieuwe weg
Grappig he, dan gaat het eigenlijk helemaal niet meer over je seksuele voorkeur....
In de Bijbel staat: "Laat je denken vernieuwen." Nou, ik denk dat dat precies is wat er gebeurde, en het was een geleidelijk proces. Er ging bijna geen dag voorbij zonder omstandigheden die dingen in het juiste perspectief plaatsten, dingen die voor mij tot dan toe zo helder waren als koffiedik.
Steeds weer vanuit een andere invalshoek belicht, kon ik me steeds meer en volledig openstellen wat paste bij wie ik 'echt' wilde en kon zijn. Het was alsof ik mezelf eindelijk toestemming gaf om mijn seksuele voorkeur niet langer als enige en belangrijkste aspect te claimen.
Zonder het "moeten ondergaan vanuit beste intentie" of het zoeken naar "alleen mijn seksuele opwinding" of het innerlijk streven naar "seksueel opgewonden raken van mijn man."
Het is geen verplichting! Niet voor mij, noch voor hem.
Zo kon er iets totaal nieuws ontstaan: totale acceptatie voor elkaar.
Grappig hè, dan gaat het eigenlijk helemaal niet meer over je seksuele voorkeur maar over hoe je samen met alles wilt omgaan en samen je weg wilt vinden. Dan komt de vraag "wat wil je, en kies je echt" om de hoek kijken.
Een geheel nieuwe weg voor ons beiden, compleet onverwacht. Maar ook het inzicht in de (onbewuste) tunnelvisie waarin mijn 'ik' gevangen had gezeten en de pijn die dat had veroorzaakt. Ik ben het tunnelvisie gaan noemen toen ik tot deze ontdekking kwam.
Een vorm die beperkingen oplegde en het speelveld afrasterde.
Het maakte je tot slachtoffer van je gevoel door een soort ontkenning van wie je ook kan en mag zijn. Dat is voor beide een gebrekkige armoede troef ondanks dat je allebei iets anders beoogt.
Onbewust had ik mijn gemis vastgehouden als een last en effectief steeds voorrang gegeven aan mijn gevoel, en Bert in de kast gestopt waar ik net was uitgekomen, als je het zo wilt noemen.
Het gevoel richtte zich alleen naar binnen. Goede intenties zijn in geen geval gelijk aan liefdevol investeren in elkaar en de relatie die je hebt gekozen. Dat was de eerste kern, diep in mezelf.
De tweede kern was de volgende stap naar totale acceptatie van elkaar: ontdekken waar ons huwelijk was, in concrete zin, rondom de ontbrekende OF afgewezen gevoelens was heen gebouwd. Rekening houdend met..., elkaar accepterend maar toch..., kortom, verlangens van beide zijden die nooit helemaal worden vervuld... pijn die nooit helemaal kan worden weggenomen.
Vertrouwen dat niet volledig kan worden hersteld. Volledig gekend willen worden door de ander maar nooit volledig worden begrepen. Hoe goed je intenties ook zijn, het is nooit de bedoeling om elkaar pijn te doen.
Je realiseren dat je geen willoos slachtoffer bent van je gevoel waarin je tegen je zwakheid moet vechten betekent juist dat je accepteert wie je bent en kent met al z’n in’s and out’s. Dat is geen schaamte of zwakheid, maar juist de erkenning van alle facetten die je compleet maken en de overtuiging achter de keuzes die je in het leven maakt. Dat is ware kracht.
Zolang ik mijn voorkeur zie als zwak en fout, zal het me geen vrijheid geven.
Als ik toegeef aan de cultuur, volg ik niet mijn eigen pad en keuzes, maar die van anderen...
Als ik de religie volg, moet ik mijn gevoelens onderdrukken en het 'juk' dragen.
Maar als ik mijn voorkeur zie als iets wat er gewoon bij hoort en begrijp dat ik er af en toe mee geconfronteerd word als ik om me heen kijk, dan brengt het me op een punt waar ik, net als in een heterohuwelijk, te maken heb met de normale uitdagingen van een relatie, waar trouw en investeren ook belangrijke waarden zijn. Dat is toch een andere waarheid.
Het gevoel dat je ergens ‘deep down’ toch iets mist en niet compleet bent, alsof je jezelf verloren hebt in een proces, en een geheim hebt, daarmee doe je jezelf tekort en voldoet niet aan totale acceptatie van wie je zelf wil zijn, of, wie de ander is.
Blijkbaar heb je een keuze gemaakt waar je niet helemaal achter staat.
Want het staat direct tegenover wie je echt als mens wil zijn, je persoonlijkheid, je totale identiteit die zegt: dit is wie ik ben, dit is wat ik geloof en daar sta ik voor.
Ik heb een bepaalde voorkeur, so be it.
Maar mijn partner is belangrijker voor mij, en dat resultaat is mooi, ontspannen, romantisch, intiem, seksueel en we beleven plezier aan elkaar.
Geen slachtofferrol