Tunnelvisie
Het valt niet te ontkennen dat wanneer iemand ontdekt SSA-gevoelens te hebben, dit innerlijk voor veel verwarring zorgt.
Met name als dit zich ontwikkelt binnen een man/vrouw-relatie, annex huwelijk.
Voor degene met SSA-gevoelens begint een niet te veronachtzamen denkpatroon dat hoewel onbewust, op bijna een natuurlijke manier de gedachtewereld verandert en ontwikkelt: Tunnelvisie.
Het is essentieel om je erg bewust te zijn van de onderliggende stromingen van dit aspect, zoals deze zich voor beide partners ieder vanuit een ander gezichtspunt voordoet.
Omgaan met toenemend SSA, daar zou je wel eens een buitenspel-gezette partner kunnen ontmoeten
Er zijn er die het mogelijk 'het ontwikkelen van een nieuwe identiteit' zouden noemen. Die mening deel ik echter niet. Het erkennen dat SSA speelt bepaalt niet de totale identiteit. Enkel 'seksualiteit' bepaalt ook niet je totale persoonlijkheid. SSA-gevoelens weerspiegelen niet de totale seksualiteit maar is (slechts) onderdeel van de totaliteit.
Deze definitie geeft de controle niet uit handen, alsof je geen zeggenschap zou hebben wat je met je leven (=wie je bent) doet, noch de verantwoordelijkheid om keuzes en verantwoordelijkheid serieus te nemen.
Maar dat is wel wat precies door tunnelvisie steeds meer wordt onder gesneeuwd: het 'geen keus' hebben! Het 'geen controle' hebben over wie je bent.
De SSA en dus 'JE' seksualiteit worden dominant en prominent belangrijker, boven alle andere aspecten die een mens maken tot wie die is. M.a.w. de SSA of JE seksualiteit verzorgen de richting en alles wordt daaraan onderworpen. Het stuurt en controleert en bepaald wat je vindt en doet. Want ja...Ik kan er toch niets aandoen dat ik ben die ik ben...., ik moet mezelf niet ontkennen want dan leef ik in een kramp...'
Vanaf het moment "uit de kast komen" ten op van de heteropartner krijgt het onderschrijven van 'dit terechte' gevoel' vervolgens nog meer status
Het is dan niet meer iets 'alleen' en van je zelf: het geheim dat, tot noch toe, slechts betrekking had op alleen jouzelf. Maar nu er de totale botsing in de relatie, ieder met en vanuit hun eigen perspectief. Het raakt de relatie in z'n totaliteit. Maar een totaliteit waar beide controle proberen te vinden EN hun inbreng zoeken in de ontstane verwarring. Let wel... de één dus met SSA-gevoelens, waarin de ander ineens de buitenspel-gezette partner geworden is.
Zowel positieve als negatieve (m.n. de voor de SSA-partner tot dan toe) innerlijke gedachten en roerselen krijgen nu lucht, ruimte en woorden: van verlichting zoeken en troost vinden, openheid en gerust willen stellen (= maar ik hou nog steeds van je!!), gesprek en overpeinzing en conclusies trekken, tot en met het sluiten van (emotionele) deuren, jezelf verdedigen en innerlijke gevoelens handhaven.
Beide partners hebben invloed op dit onbewuste fenomeen.
Ook door de hetero-partner wordt de tunnelvisie verder aangewakkerd en denkmarges verruimd: vanuit de liefde voor de SSA-partner die deze gevoelens blijkbaar al lange tijd heeft en moest wegstoppen, en dus kampt met een groot probleem. Natuurlijk wil deze niets liever dan dat de SSA-partner ontwart wie ze is en zichzelf leert kennen en weet wat ze werkelijk voelt. Evenals dat de heteropartner zelf ook een helder beeld heeft van zijn/haar seksualiteit, intimiteit en man of vrouw-zijn heeft.
Bijna tot schuldgevoelens toe: omdat het nooit is 'opgevallen' dat zulke problematiek speelde en 'blijkt' dat je je (nu-ssa)partner dus iets ontnomen zou hebben. Uiteraard wil je dat niet in de weg staan!
Ondanks dat het volkomen indruist tegen alles wat er tot dan toe als waarheid voor je huwelijk gold, wat je voor elkaar betekende en op je trouwdag aan elkaar beloofde te zullen zijn.
​
Tegelijkertijd worden door de partner met SSA-gevoelens de denk-marges verkleind. Geleidelijk, maar met steeds meer ondergrond van de eigen opgedane invulling en beantwoording van gevoelens, dat steeds meer recht van spreken krijgt. De SSA-gevoelens krijgen steeds meer alibi om stand te moeten in de SSA en afstand te moeten nemen van elkaar.
Dit heeft tot gevolg dat denken en keuzes en leven meer en meer beschouwd (en begrenst) worden en de focus op het gerechtvaardigde ‘ik’, ‘gevoel’ en ‘hetzelf’ komt te liggen. Waardoor hetero-gevoel, denken en leven steeds meer worden losgekoppeld en in de relatie een barricade gaan vormen.
Enerzijds is dit een logisch gevolg. Weten wie je bent en wat je innerlijk voelt is weldegelijk : het aanvaarden van gevoelens en het erkennen wat je daarin ervaart en welke uitwerking dat op jezelf heeft.
Anderzijds is het gevolg: De neiging niet alleen de SSA-gevoelens te bevestigen, als onderdeel van wie je bent, maar ook tot enige prioriteit gesteld worden. Dus het belang van deze gevoelens boven alles wat er was (je huwelijk, je hetero echtgenoot, beloften, belangen en betekenissen) daaraan (volkomen) ondergeschikt te maken.
​
Dit gewaarworden komt eigenlijk steeds meer op de denk-voorgrond. Hierdoor wordt bijgaand gedrag, en de ontplooiing daarvan, gerechtvaardigd op basis van: ‘Mijn identiteit wordt bepaald door de seksualiteit die ik in mijzelf als wezenlijk ervaar en hiermee ben ik authentiek aan mijzelf en wil ik mezelf niet ontkennen.’
Als dit gebeurt betekent dit inherent dat, waar vroeger je huwelijksrelatie en je partner de prioriteit hadden, nu je gevoel voor hetzelfde geslacht voorop komt te staan en de partner langzamerhand naar de achtergrond verhuist.
