Turbulent Vaarwater
Toen Linda me vertelde dat ze ontdekt had lesbisch te zijn, was dat een schok. Ik hield van haar, we waren 20 jaar getrouwd, we waren door mooie en moeilijke tijden heengegaan. Dat wil ik niet zomaar opgeven noch een toekomst die we samen nog kunnen hebben. Dit was in principe wederzijds, ook door Linda was haar onthulling niet bedoeld als aankondiging van echtscheiding.
We willen bij elkaar blijven, maar ja... niets is meer zoals het was, het is alsof de fundering onder een huis weggehaald is. Het maar de vraag of het bouwsel dat er bovenop stond dan nog bewoonbaar is.
Het ontdekken wat dit alles voor je relatie, jezelf en de ander betekent kun je niet ineens beseffen laat staan verwerken. Het is buitengewoon heftig en emotioneel voor beiden partners. Desalniettemin is het voor ieder afzonderlijk een totaal verschillende ervaring.
Voor mij was het een complexe situatie waar we in beland waren en een uitdaging hoe ik er mee om moest gaan. Enerzijds betekende dit verstandig te zijn, grenzen stellen waar we ons aan zouden houden, hoe dan ook kiezen voor een monogame relatie (seksueel en emotioneel). Een huwelijk is meer dan vriendschap, dus we gaan niet ieder in een eigen slaapkamer wonen.
Met andere woorden: gaan voor een compleet huwelijk.
Dat is de opzet en het doel. Het betekent uiteraard niet dat dit bereikt is door dit simpelweg tot doel te stellen. Vooralsnog zullen er beperkingen zijn, en het zal niet ideaal zijn of voelen. Het is nu eenmaal niet anders, we gaan op weg in de hoop het doel te halen. Ik had geen idee of het een realistische hoop was, het zou zomaar kunnen dat het een doodlopende weg zou blijken te zijn. Wat betekende Linda’s seksuele oriëntatie voor onze relatie? Zou ze op een dag beslissen dat ze toch voor een relatie met een vrouw zou gaan? Zouden gevoelens en emoties de wil overstemmen? Kan ik in dat opzicht vertrouwen in haar hebben? We gingen dan wel op weg met goede intenties en binnen verstandige grenzen, maar het voelt tegelijk ook heel kwetsbaar.
Ik had geen idee of het een realistische hoop was.
Voor Linda’s beleving was het anders, ze werd zich bewust van allerlei nieuwe gevoelens, ze keek op een andere manier naar de wereld (cq. vrouwen). Voor haar voelde het allemaal goed en feestelijk. Op zich is dat ook zeker begrijpelijk, maar haar feestje was tegelijk ook mijn drama. Wat ze voelde voor vrouwen kon ik wegstrepen van wat ze voor mij geacht werd te voelen. Wat blijft er uiteindelijk voor mij over?
De ontdekking en erkenning van haar seksuele oriëntatie stond zo centraal in haar beleving dat ze nauwelijks besef had voor wat het voor mij betekende. Op de een of andere manier dacht ze dat er voor mij niet zoveel veranderd was. Voor mij was er inderdaad geen verandering in mijn seksualiteit zoals voor haar speelde, maar ze besefte eigenlijk niet wat mijn gevoelens voor haar betekend hadden en nog betekenden. Alsof het iets vanzelfsprekends en tegelijk ook iets abstracts was.
Het is bijna onvermijdelijk dat dit de communicatie enorm moeilijk maakt. Ieder zit er innerlijk immers met sterk verschillende gevoelens in. Open en eerlijk zijn voor de één kan zomaar kwetsend zijn voor de ander, waardoor je je beide geïsoleerd gaat voelen.
In de loop van maanden werd zichtbaar dat de fundering, waarvan ik dacht dat die onder onze relatie lag, weinig heel bleef. De huwelijksgelofte was er echter nog, ook was er de wil om er gestand aan te doen. Vriendschap was er, maar de situatie trok een groeiende emotionele wissel op ons. Er moest iets gebeuren, want dit zou onhoudbaar worden.
